بسیاری از ترندهای مد به چند سانتی‌متر بستگی دارند. این یکی، به چند بست فلزی.
ژاکت آتش‌نشانی، نوعی کت کارگری (chore coat) سه یا چهار جیبه است که به جای دکمه، بست‌های فلزی سنگینی دارد و به عنوان یک ترند کنجکاوی‌برانگیز و پر سر و صدای ژاکت بهاری ظهور کرده است.
آدرین برودی، قبل از بردن اسکار، یک ژاکت آتش‌نشانی در مجله GQ بریتانیا پوشید. برند سوپریم (Supreme)، پیشگام در تعیین ترندهای استریت‌ور، نسخه‌ای از چرم گاوی براق آن را به قیمت نزدیک به ۱۰۰۰ دلار عرضه می‌کند. برندهایی که در اینستاگرام بازاریابی می‌کنند، مانند رونینگ (Ronning) در بریتانیا، پیشگامان مد را با ژاکت‌های بست‌دار تا کمر به حدود یک سوم این قیمت هدف قرار می‌دهند. فروشندگان لباس‌های وینتج (قدیمی) نیز که از افزایش علاقه خبر می‌دهند، آن‌ها را با قیمت‌های کمتری عرضه می‌کنند.
وقتی ژاکت آتش‌نشانی را می‌پوشید، تا حدی شبیه یک اسباب‌بازی فیجت و تا حدی ابزاری برای ایجاد حس ای‌اس‌ام‌آر (ASMR) است. آن بست‌های فلزی با صدای دلنشین کلیک، شبیه کمربند ایمنی در ترن هوایی، قفل می‌شوند. به عنوان مالک یک نسخه وینتج از برند تقریباً فراموش‌شده ایتالیایی انرژی (Energie) (که حدود ۱۷۵ دلار از فروشگاه وینتج 194 Local در نیویورک خریداری شده)، می‌توانم به شما بگویم که بازی کردن با این بست‌ها در حالی که مثلاً به این فکر می‌کنید که چگونه یک مطلب درباره ژاکت بهاری بنویسید، لذت‌بخش است.
(شاید واضح باشد که همین بست‌های براق هستند که نام این کت را به آن داده‌اند. ژاکت‌های واقعی آتش‌نشانان دارای گیره‌های فلزی هستند که بستن آن‌ها هنگام پوشیدن دستکش راحت‌تر از دکمه یا زیپ است.)
با این حال، کت‌های آتش‌نشانی خیلی قبل‌تر از رایج شدن اصطلاح ASMR وجود داشته‌اند. مقاله‌ای در سال ۱۹۷۹ در روزنامه St. Joseph Gazette در میزوری شامل عکسی از مردی است که یک «ژاکت آتش‌نشانی» ۱۵۰ دلاری با بست فلزی از برند مردانه منحل شده هانتر هیگ (Hunter Haig) پوشیده است. در مقاله همراه آن آمده بود: «آتش‌نشانان ریسک می‌کنند. به همین دلیل به کتی نیاز دارند که بتواند سخت‌ترین شرایط را در بدترین آب و هوا تحمل کند.»
(امروزه فروشندگان وینتج به شما خواهند گفت که هرگز یک ژاکت آتش‌نشانی دست دوم واقعی نخرید، زیرا ممکن است اگر مواد سرطان‌زا در آن نفوذ نکرده باشد، حداقل بوی دود بدهد.)
در طول دهه ۱۹۹۰، ژاکت‌های با بست‌های درخشان در برندهای اصلی‌گرا مانند لیز کلیبورن (Liz Claiborne)، آیزاک میزراهی (Isaac Mizrahi) و استراکچر (Structure) رایج بودند؛ برندهایی که همگی اگر تعطیل نشده باشند، پوسته‌ای از دوران اوج خود هستند. با این حال، رالف لورن (Ralph Lauren) بیش از همه با این استایل شناخته می‌شد. لیام گالاگر، خواننده اصلی گروه اوئیسیس (Oasis)، در سال ۱۹۹۴ نسخه‌ای رنگارنگ از این برند را پوشیده بود. عکس‌های او با کت آبی و سفید هنوز در اینترنت دست به دست می‌شود.
مت روبرژ، فروشنده وینتج در ونکوور، بریتیش کلمبیا، که در حال حاضر یک ژاکت آتش‌نشانی جین ۳۵۰ دلاری با یقه مخمل کبریتی و یک مدل ۲۵۰ دلاری رنگ‌پریده تا حد آبی کم‌رنگ، هر دو از برند پولو (Polo) و هر دو مربوط به دهه‌ها پیش را می‌فروشد، گفت: «رالف قطعاً آن‌ها را بسیار پوشیدنی‌تر کرد.»
سیگورد بنک، بنیانگذار اِم‌اِف‌پِن (Mfpen)، برند اسکاندیناویایی که ژاکت سه بستی که آقای برودی در GQ بریتانیا پوشیده بود را تولید کرد، گفت: «چند سال پیش یک ژاکت آتش‌نشانی در یک فروشگاه وینتج پیدا کردم و می‌خواستم آن را به‌روز کنم.» نسخه اِم‌اِف‌پِن (که اکنون در سایتش کاملاً فروخته شده) از پارچه جین سنگ‌شوی شده با پنل‌های مخمل کبریتی در پشت عرضه شد. برای بست‌ها، آقای بنک از یک تولید کننده ایتالیایی استفاده کرد که بست‌هایی برای لباس‌های واقعی آتش‌نشانان می‌ساخت.
اگر ژاکت آتش‌نشانی در حال محبوب شدن است، این اتفاق در پی یک ترند گسترده‌تر رخ می‌دهد: استقبال از کت‌های انباری یا کت مزرعه (barn coats). برندهای باربور (Barbour) و جی. کرو (J. Crew) در تولید یک ژاکت انباری همکاری کرده‌اند که اکنون تقریباً تمام شده است. مجلاتی مانند GQ و Vogue آن را به عنوان کت روز معرفی می‌کنند. ال.ال. بین (L.L. Bean) در حال وارد کردن نسخه‌ای سبک‌وزن از طرح کت صحرایی ۱۰۰ ساله‌اش است که تاکنون فقط در ژاپن عرضه می‌شد. و برندهای طراحی مانند دِ رو (The Row) و آئورالی (Auralee) با افزایش قیمت‌های چهار رقمی، کت انباری را به بوتیک‌ها آورده‌اند.
جلیل جانسون، نویسنده خبرنامه مد Consider Yourself Cultured در نیویورک گفت: «من از کت انباری خسته شده بودم.»
آقای جانسون، به جای آن، نه به دنبال یک کپی از ژاکت انباری، بلکه به دنبال یکی از خویشاوندان آن بود. او به سراغ اورکت‌های دافل (duffle coats)، اورکت‌های پشمی بسیار انگلیسی با بست‌های طنابی رفت، اما اذعان داشت که ژاکت‌های آتش‌نشانی رقیب دیگری در رقابت «ژاکت-انباری-ولی-کمی-متفاوت» هستند.
آقای جانسون گفت: «این ادامه تمام این ژاکت‌هایی است که دیده‌ایم، اما به دلیل یراق‌آلاتش جالب‌تر است.»
و این، به شیوه موشکافانه ترندهای خرد، آن را برای خریداران ارزشمند می‌کند. کیانا سالکلد، طراح محصول در نیویورک که یک جفت کت آتش‌نشانی از برند بروت (Brut)، یک برند فرانسوی الهام گرفته از لباس‌های کار قدیمی دارد، گفت: «عمق ماجرا بیشتر از این نیست که 'من این بست‌ها را دوست دارم'.»
او گفت، آن‌ها به اندازه کافی شبیه به کت انباری جی. کرو (J. Crew) هستند که او به مدت ۱۵ سال پوشیده بود تا بدون زحمت در سبک لباس پوشیدن فعلی او جای بگیرند. بست‌ها محکم و اطمینان‌بخش بودند اما نه آنقدر سنگین که حواس‌پرت‌کن باشند.
خانم سالکلد گفت: «خیلی خوب است که نسخه‌ای کمی متفاوت از همان چیزی را داشته باشی که قبلاً داشتی.»