این روزها برای دموکرات‌ها، روزهایی وخیم و تاریک است. اما اول آوریل یک مهلت کوتاه به ارمغان آورد - و نه به خاطر شوخی‌ها. آن روز، گران‌ترین انتخابات قضایی در تاریخ آمریکا در ایالت کلیدی ویسکانسین با پیروزی قاطع نامزد متمایل به چپ به پایان رسید. این انتخابات ۱۰۰ میلیون دلار هزینه در بر داشت، از جمله حدود ۲۵ میلیون دلار از سوی ایلان ماسک که شاید بی‌فایده هم نبود، شخصاً در ایالت کمپین کرد. همان روز، دو انتخابات ویژه در فلوریدا برای کرسی‌های خالی کنگره در حوزه‌های امن جمهوری‌خواهان برگزار شد. اگرچه دموکرات‌ها پیروز نشدند، اما حاشیه رای خود را نسبت به انتخابات عمومی که تنها پنج ماه پیش برگزار شده بود، ۱۷ و ۲۰ واحد درصد بهبود بخشیدند. کوری بوکر، سناتور دموکرات از نیوجرسی، یک اعتراض تک نفره در صحن سنا برگزار کرد و دولت پرزیدنت دونالد ترامپ را به مدت ۲۵ ساعت متوالی به شدت مورد انتقاد قرار داد - اقدامی نمایشی، اما نشان‌دهنده حیات در حزبی بود که حامیانش نگران بی‌تحرکی آن بودند.
این‌ها نشانه‌هایی از شکل‌گیری واکنش منفی به ماه‌های پر سر و صدای اول دوره ریاست جمهوری آقای ترامپ است. رندی فاین، یکی از جمهوری‌خواهان تازه انتخاب شده از فلوریدا می‌گوید: «آنچه می‌توانید از رقابت من برداشت کنید این است که دموکرات‌ها واقعاً عصبانی هستند». «این نباید برای کسی تعجب‌آور باشد.» جمهوری‌خواهان آنقدر نگران حفظ حاشیه بسیار کم خود در مجلس نمایندگان بودند که نامزدی الیز استفانیک، نماینده کنگره از نیویورک، برای سفارت در سازمان ملل را پس گرفتند، مبادا کرسی او را از دست بدهند.
آقای ماسک از به کار بردن اره برقی خود علیه دولت فدرال، اخراج هزاران بوروکرات و لغو قراردادها بدون ترس از مجازات، لذت برده است. این امر همچنین او را به چهره‌ای نامطلوب (رادیواکتیو) تبدیل کرده است. در تاریخ ۲ آوریل، پولیتیکو (Politico)، یک رسانه خبری آمریکایی، گزارش داد که آقای ترامپ به حلقه درونی خود اطلاع داده است که دوره قدرت آقای ماسک به زودی پایان خواهد یافت. دخالت ثروتمندترین مرد جهان در این حد در قلع و قمع دولت فدرال ممکن است مدت‌ها پس از خروج آقای ماسک از واشنگتن به یک نقطه ضعف تبدیل شود - برای نوشتن متن تبلیغات تلویزیونی منتهی به انتخابات میان‌دوره‌ای ۲۰۲۶ به نبوغ سیاسی نیازی نیست.
همچنین در میان دموکرات‌ها تمایل بیشتری برای خودانتقادی در مورد شکست‌های انتخاباتی‌شان وجود دارد. مالوری مک‌مورو (Mallory McMorrow)، سناتور ایالتی دموکرات از میشیگان که در ۲ آوریل نامزدی خود را برای سنای ایالات متحده (US) اعلام کرد، می‌گوید: «مردم احساس می‌کردند که دموکرات‌ها با آنها قیم‌مآبانه رفتار می‌کنند. این ایده وجود داشت که اگر زن هستید، حتماً به سقط جنین اهمیت می‌دهید. اگر لاتین‌تبار هستید، حتماً به مهاجرت اهمیت می‌دهید». خانم مک‌مورو، که ۳۸ سال دارد، خواستار کناره‌گیری چاک شومر (Chuck Schumer)، رهبر ۷۴ ساله دموکرات‌ها در سنا، از رهبری شده است زیرا قوانینی که او با آنها بزرگ شده دیگر کاربرد ندارد. خانم مک‌مورو می‌گوید: «ترامپ این حزب را کاملاً تصرف کرده و آن را به شکل خود به حزبی تبدیل کرده که اولویتش از بین بردن تکه‌تکه دولت است... و این به رهبری بسیار متفاوتی نیاز دارد». گارد قدیمی سیاست دموکرات‌ها - بایدن‌ها، کلینتون‌ها، نانسی پلوسی - تقریباً از اهمیت افتاده‌اند.
حتی یک خوش‌بینی کم‌رنگ در مورد اینکه چه کسانی در انتخابات آینده ظهور خواهند کرد وجود دارد. دو ایالت، ویرجینیا و نیوجرسی، در نوامبر امسال فرمانداران جدیدی را انتخاب خواهند کرد - رقابت‌هایی که به عنوان پیش‌بینی‌کننده (bellwethers) انتخابات کنگره در سال ۲۰۲۶ تلقی خواهند شد. الگوهای سیاسی تاریخی نشان می‌دهند که در غیاب نوعی فروپاشی فاجعه‌بار، دموکرات‌ها باید کنترل مجلس نمایندگان را دوباره به دست آورند و بدین ترتیب به چشم‌اندازهای قانون‌گذاری آقای ترامپ پایان دهند. با این حال، حتی اگر رئیس جمهور به شدت نامحبوب باشد، بعید است که جمهوری‌خواهان کنترل سنا را از دست بدهند. تعداد کافی از اعضای فعلی آسیب‌پذیر وجود ندارد. با این حال، شتاب (momentum) در سیاست آمریکا اهمیت دارد. شتاب آقای ترامپ او را غیرقابل توقف نشان داده است؛ ممکن است بالاخره در حال کند شدن باشد.