چرا حباب چین هنوز نترکیده است

هنگامی که تام اورلیک، اقتصاددان ارشد بلومبرگ اکونومیکس، کتاب چین: حبابی که هرگز نمی‌ترکد (انتشارات دانشگاه آکسفورد) را در سال 2020 منتشر کرد، اقتصاد چین با تهدیدهای متعددی روبرو بود. پس از معجزه اقتصادی دهه‌های گذشته، به نظر می‌رسید که یک مارپیچ نزولی در پیش است. در این فصل بعدی، اورلیک به پایان نامه خود بازمی‌گردد و توضیح می‌دهد که چرا حباب چین هنوز نترکیده است.

در سال 2001، گوردون چانگ کتابی را منتشر کرد که مدعی کمترین پیش‌بینی در مورد چین بود. در فروپاشی قریب الوقوع چین (رندوم هاوس، 2001)، چانگ، یک وکیل آمریکایی، استدلال کرد که ترکیبی از یک سیستم سیاسی اقتدارگرا، شرکت‌های صنعتی دولتی فرسوده و رقابت شدید جهانی - ناشی از ورود چین به سازمان تجارت جهانی - ضربه مهلکی به اقتصاد وارد می‌کند.

چانگ تعجب می‌کرد: «آیا یک اقتصاددان از دانشگاه پکن، کسری تجاری و مفهوم مزیت نسبی را برای گروهی خشمگین که به سمت مجتمع رهبران کمونیست ژونگنانهای راهپیمایی می‌کنند، توضیح می‌دهد؟»

البته، برعکس این اتفاق افتاد. از سال 2001، اقتصاد چین از 1.3 تریلیون دلار به 18.3 تریلیون دلار رشد کرده است - ابتدا از فرانسه و بریتانیا، سپس آلمان و در نهایت ژاپن پیشی گرفته و جایگاه دوم را در رتبه‌بندی اقتصادی جهان به خود اختصاص داده است. صادرات رونق گرفته، نفوذ ژئوپلیتیکی افزایش یافته است و این نه پکن بلکه واشنگتن دی سی است که با جمعیت خشمگینی روبرو است که خواستار توضیح برای از دست رفتن مشاغل به دلیل تجارت هستند.

من هم که در هنر ظریف گروگان گرفتن از سرنوشت کم نیاوردم، کتاب خود را با عنوان چین: حبابی که هرگز نمی‌ترکد نامگذاری کردم. از زمان انتشار آن در سال 2020، رشد چین کاهش یافته، بازار املاک و مستغلات از رونق به رکود رسیده است، سرکوب کارآفرینان به اعتماد آسیب زده است، کنترل صادرات از سوی ایالات متحده دسترسی به فناوری‌های حیاتی را مسدود کرده است و هر کسی که روی عملکرد بهتر چین شرط بندی کرده، پول زیادی از دست داده است.

همه اینها این سوال را مطرح می کند که آیا من چانگ را در رقابت برای جایزه کم ارزش ترین کتاب پیش بینی کننده چین به مقام دوم رسانده ام؟ شاید تعجب آور نباشد، اما من می خواهم استدلال کنم که پاسخ "نه" است - به دو دلیل.

اول، و با خطر به نظر رسیدن موشکافانه، ترکیدن حباب یک شوک ناگهانی، شدید و کنترل نشده است. به بحران وام های فرعی در ایالات متحده در سال 2008، بحران مالی آسیا در سال 1997، یا ترکیدن حباب املاک ژاپن در سال 1992 فکر کنید. اینها لحظاتی بودند که - در ترکیب های مختلف - سیاست گذاران کنترل را از دست دادند، بازارهای مالی سقوط کردند، تولید ناخالص داخلی سقوط کرد و بیکاری افزایش یافت. این چیزی نیست که در چین اتفاق می افتد.

بیایید روی املاک و مستغلات تمرکز کنیم - زمانی بزرگترین محرک رشد چین بود، و اکنون بزرگترین مانع است. مطمئناً درست است که سیاست گذاران چینی اجازه دادند عرضه بسیار جلوتر از تقاضا حرکت کند و اصلاح این عدم تعادل یک فرآیند دردناک است. توسعه دهندگان بزرگ املاک و مستغلات ورشکست شده اند، سرمایه گذاران ضربه خورده اند و خانوارها شاهد فرسایش ارزش بزرگترین دارایی خود بوده اند.

در عین حال، هرچند دردناک است، این نیز درست است که فروپاشی آهسته بخش املاک و مستغلات چین قابل مدیریت و مهار شده است. برای دیدن دلیل آن، تضاد با بحران وام های فرعی ایالات متحده را در نظر بگیرید. در ایالات متحده، سیاست گذاران تا زمانی که خیلی دیر شده بود، اهرم بیش از حد در بخش املاک را نادیده گرفتند. هنگامی که صاحبان خانه شروع به نکول وام های مسکن خود کردند، بحران مالی ناشی از آن نه تنها ایالات متحده بلکه جهان را به رکود کشاند.

در چین، سیاست گذاران قبل از وقوع بحران اقدام کردند و مجموعه ای از ابزارها را برای مدیریت سرعت کاهش به کار گرفتند. بانک های دارای بودجه مناسب توانسته اند فشار ناشی از افزایش وام های بد را تحمل کنند. و در حالی که رشد قطعا ضربه خورده است، اقتصاد در رکود نیست و سرریزها به سایر نقاط جهان محدود بوده است.

به عبارت دیگر، در ایالات متحده، حباب ترکید. در چین، هوا سریعتر از آنچه فکر می کردم از حباب خارج می شود، اما هنوز یک کاهش تورم مدیریت شده است.

رشد فردا

خبر بهتر: درد کوتاه مدت نوید سود بلند مدت را می دهد. قرض گرفتن مبالغ بیشتر و بیشتر برای ساخت آپارتمان‌های خالی بیشتر، هرگز یک استراتژی توسعه نبود که بتواند برای مدت بسیار طولانی پایدار بماند. با کاهش سودآوری - یا در واقع غیر سودآور - برای سفته بازی در املاک و مستغلات، سیاست گذاران چینی کارگران و سرمایه گذاران را از ساختن شهرهای ارواح دور می کنند و به سمت مشاغل مولدتر سوق می دهند.

این پویایی - ضربه خوردن امروز برای تأمین رشد فردا - نکته دوم من را نشان می دهد: توسعه اقتصادی چین هنوز در مسیر خود قرار دارد. بیایید در مورد دو ابتکار عمده پکن در دوره پس از سال 2020 فکر کنیم: سرکوب شرکت های بزرگ فناوری و چرخش علیه سرمایه گذاران.

چرخش پکن علیه شرکت های فناوری در رسانه های غربی به عنوان یک اشتباه فاجعه بار جلوه کرده است. داستان این است که دنگ شیائوپینگ یادداشت مربوط به اهمیت کارآفرینان را خوانده بود - و بنابراین چین شکوفا شد. داستان ادامه می دهد که شی جین پینگ آن را درک نمی کند. حمله گسترده او به عزیزان بازار مانند علی بابا، تنسنت و دیدی، قیمت سهام را کاهش داده، انگیزه های سرمایه گذاری را از بین برده و چشم انداز رشد چین را تضعیف کرده است.

خب، شاید - اما راه دیگری هم برای فکر کردن در مورد آن وجود دارد. چین با انحصارات فناوری مشکل داشت. علی بابا در حال حاضر بازیگر غالب در تجارت الکترونیک و یکی از دو بازیگر اصلی در پرداخت های الکترونیکی بود. عرضه اولیه سهام شرکت آنت، بازوی مالی علی بابا، با هدف تبدیل شدن آنها به یک نیروی بانکی نیز بود.

انحصارها می توانند خبر بدی باشند - دوشیدن مشتریان، غارت تامین کنندگان و از بین بردن استارت آپ ها. رهبران چین با درک این موضوع، گام هایی برای مهار آنها برداشتند. این اقدامات - از جمله لغو عرضه اولیه سهام آنت که باعث ترس بازار شد - مسلماً ناشیانه بودند. با این حال، آنها تمایل به مقابله با منافع قدرتمند را برای ارائه خدمات به اقتصاد به طور کلی نشان دادند.

سرمایه گذارانی که شرط بسته بودند تا سهمی از این اجاره های انحصاری را به دست آورند، پیراهن خود را از دست دادند. شاخص اژدهای طلایی نزدک تقریباً 70 درصد از اوج خود کاهش یافته است. با این حال، برای اقتصاد گسترده تر، بررسی قدرت انحصاری برای توسعه مثبت است.

سرکوب بانکی

سپس سرکوب بخش مالی وجود دارد. حقوق بانکداران به 400000 دلار در سال محدود شده است. پاداش ها پس گرفته شده است. کمیسیون مرکزی بازرسی انضباطی - بازرسان ضد فساد چین - برخی از بزرگترین نام ها را در بازار هدف قرار داده است.

در ایالات متحده، این یک فاجعه خواهد بود. اقتصاد ایالات متحده در مرز فناوری فعالیت می کند. رشد از نوآوری ناشی می شود که این مرز را به عقب می راند، و شرکت های نوآور به یک شبکه پیچیده از سرمایه گذاران خطرپذیر، بانکداران سرمایه گذاری و مدیران پورتفولیو نیاز دارند تا ریسک کنند و سرمایه را به جایی که نیاز است هدایت کنند. تمرکز برخی از باهوش ترین ذهن ها بر امور مالی مثبت است.

در چین، اینطور نیست. میانگین درآمدها حدود یک سوم سطح در ایالات متحده نشان می دهد که اقتصاد هنوز از لبه پیشرفت بسیار فاصله دارد. این بدان معناست که توسعه بیشتر با عقب افتادن از فناوری های موجود هدایت می شود تا اختراع فناوری های جدید. در سطح توسعه فعلی چین، یک سیستم مالی بدون حاشیه می تواند کار هدایت وجوه به پروژه های اولویت دار را انجام دهد. نابغه های ریاضی که می توانستند معاملات مشتق پیچیده ای را انجام دهند، بهتر است در تسریع بخش هوش مصنوعی چین استخدام شوند.

اجرا به هیچ وجه کامل نبوده است. با این حال، مانند کنترل املاک و مستغلات و سرکوب کارآفرینان فناوری، منطقی در رویکرد چین وجود دارد، و تمایل به تحمل درد کوتاه مدت برای حمایت از چشم اندازهای توسعه بلندمدت وجود دارد. دیدگاه در وال استریت این است که چون سرمایه گذاران پول از دست داده اند، معجزه چین به پایان رسیده است. دیدگاه در ژونگنانهای این است که دقیقا برای حفظ معجزه، این زیان ها ضروری بود.

دیپ‌سیک

حتی در حالی که فروپاشی آهسته در املاک و مستغلات به رشد کوتاه مدت آسیب می رساند و احساسات بازار نزدیک به پایین ترین حد خود باقی می ماند، نشانه هایی وجود دارد که استراتژی پکن شروع به نتیجه دادن کرده است. خودروهای برقی چین در سراسر جهان به فروش می رسند. دیپ‌سیک چین را به رقابت با ایالات متحده در هوش مصنوعی رسانده است. تراز اقتصاد چین به سرعت در حال تغییر است. در سال 2020، زمانی که شی شروع به کاهش حباب املاک و مستغلات کرد، املاک و مستغلات 24 درصد از تولید ناخالص داخلی و بخش های فناوری پیشرفته 11 درصد را تشکیل می دادند. در سال 2024، املاک و مستغلات به 19 درصد کاهش یافته بود، در حالی که فناوری پیشرفته به 15 درصد رشد کرده بود. تا سال 2026، اقتصاد چین به احتمال زیاد بیشتر از سیمان با سیلیکون تغذیه می شود - یک گام مهم رو به جلو.

آیا کتاب چین: حبابی که هرگز نمی‌ترکد همه چیز را درست فهمید؟ قطعا نه. هوا سریعتر از آنچه فکر می کردم از حباب خارج شده است - تا حدی به دلیل شوک کووید. سرمایه گذاران ضربه بسیار بزرگتری از آنچه تصور می کردم خورده اند. ریاست جمهوری دوم ترامپ خطراتی را در خارج از کشور اضافه می کند. استبدادگرایی در داخل چین نیز همین کار را انجام می دهد. اقتصاد چین که به نظر می رسید در مسیر پیشی گرفتن سریع از ایالات متحده به عنوان بزرگترین اقتصاد جهان قرار دارد، اکنون به نظر می رسد که در آینده قابل پیش بینی در جایگاه دوم باقی بماند.

اما آیا فروپاشی قریب الوقوع چین بالاخره فرا رسیده است؟ خیر. اقتصاد چین در حال تکامل است، نه در حال فروپاشی. در مسابقه نوشتن کم پیش بینانه ترین کتاب چین، من نیز در جایگاه دوم گیر کرده ام.

تام اورلیک اقتصاددان ارشد بلومبرگ اکونومیکس و نویسنده کتاب های درک شاخص های اقتصادی چین و چین: حبابی که هرگز نمی ترکد است.