صدای صدف حلزونی بزرگ، شکارچیان دلفین را از خواب بیدار کرد. زیر نور مهتاب، شش مرد به سمت کلیسای روستا حرکت کردند.
در آنجا کشیشی با زمزمه‌ای دعا را رهبری کرد، صدایش به سختی از میان غرش امواج شنیده می‌شد؛ آن روز جزر و مد بالا بود. آب شور در بخش‌هایی از روستا که در جزیره فانالی قرار دارد، جمع شده بود؛ جزیره‌ای که تکه‌ای زمین کوچک و در حال کوچک شدن در جزایر سلیمان در اقیانوس آرام جنوبی است.
آنها قبل از اولین روشنایی روز با قایق‌های چوبی پارو زدند و تاریکی را شکافتند تا کیلومترها از ساحل دور شدند. پس از ساعت‌ها جستجو در افق، یکی از شکارچیان به نام لسلی فوگوی، باله‌ای را دید که آب آرام را می‌شکافت. او یک تیر بامبوی ۱۰ فوتی (حدود ۳ متری) با تکه پارچه‌ای در انتهایش را بالا برد تا دیگران را از کشف خود آگاه کند. سپس با همسرش تماس گرفت. او دلفین‌ها را پیدا کرده بود. شکار آغاز می‌شد.
این مردان از آخرین شکارچیان دلفین جزایر سلیمان هستند. برخی از حافظان محیط زیست می‌گویند این کشتار بی‌رحمانه و غیرضروری است. اما برای حدود ۱۳۰ ساکن فانالی، این شکار سنتی با تهدید تغییرات اقلیمی برای خانه‌شان، فوریت تازه‌ای یافته است. آنها می‌گویند به دلفین‌ها برای دندان‌های پرسودشان نیاز دارند که به عنوان پول محلی استفاده می‌شود، تا بتوانند زمینی در ارتفاعات بالاتر بخرند و از خانه در حال غرق شدن خود فرار کنند.
هر دندان ۳ دلار جزایر سلیمان (تقریباً ۰.۳۶ دلار آمریکا) قیمت دارد - قیمتی که توسط رؤسای فانالی تعیین شده است - و یک شکار شامل حدود ۲۰۰ دلفین می‌تواند ده‌ها هزار دلار درآمد داشته باشد، بیشتر از هر فعالیت اقتصادی دیگری در جزیره.
آقای فوگوی گفت: «ما هم از کشتن دلفین‌ها متأسفیم، اما واقعاً چاره دیگری نداریم.» او افزود که اگر راه جایگزینی برای تضمین آینده خانواده‌اش وجود داشت، حاضر بود شکار را کنار بگذارد.
دیگر نمی‌توان در فانالی که حدود یک سوم مساحت سنترال پارک نیویورک است، محصولی کاشت. زمین‌های زمانی حاصلخیز توسط آب شور تخریب شده‌اند. دولت پرورش جلبک دریایی را به عنوان منبع درآمد ترویج کرده است، در حالی که گروه‌های حفاظتی خارجی برای پایان دادن به شکارها پول نقد پیشنهاد داده‌اند. اما اقیانوس هم تهدیدی وجودی و هم سودآورترین منبع روستاییان باقی مانده است. تحقیقات دولتی نشان می‌دهد که این جزیره ممکن است تا پایان قرن زیر آب برود.
ویلسون فیلی، رئیس ارشد فانالی گفت: «برای جزیره‌ای کم‌ارتفاع مانند جزیره ما، با چشمان خودمان می‌بینیم که چگونه بالا آمدن سطح دریا بر زندگی ما تأثیر می‌گذارد.»
با گذشت زمان، دندان‌های دلفین به روستاییان این امکان را داده است که هزینه ساخت یک کلیسای جدید، یک دیوار دریایی و توسعه مدرسه ابتدایی محلی را بپردازند.
در طول فصل شکار، که از ژانویه تا آوریل ادامه دارد، مردم اینجا می‌توانند تا هزار دلفین بکشند، اما شکارچیان می‌گویند که هوا به طور فزاینده‌ای غیرقابل پیش‌بینی می‌شود و مکان‌یابی و به دام انداختن یک دسته دلفین را برایشان دشوارتر می‌کند.
در حالی که گوشت دلفین خورده می‌شود و با جزایر همسایه برای غذا، آجیل فوفل و سایر محصولات مبادله می‌شود، دندان‌ها جایزه واقعی شکار هستند. آنها برای فعالیت‌های فرهنگی استفاده می‌شوند و خانواده‌های دامادهای آینده صدها عدد از آنها را می‌خرند تا در مراسم سنتی شیربها به یک زن هدیه دهند.
در اواسط دهه ۲۰۱۰، یک گروه حفاظتی مستقر در ایالات متحده به نام Earth Island Institute، مبلغی را به روستا پرداخت کرد تا شکار را متوقف کنند. این پول برای ساخت یک سالن اجتماعات استفاده شد، اما پرداخت‌ها پس از حدود دو سال متوقف شد و ساکنان فانالی گفتند که چاره‌ای جز از سرگیری شکار ندارند.
اکنون روستاییان قصد دارند پول حاصل از شکار دلفین را جمع‌آوری کرده و در سرزمین اصلی مالایتا، جزیره بزرگ‌تری در نزدیکی، زمینی را خریداری کنند تا به آنجا نقل مکان کنند. آنها می‌خواهند زمینی با دسترسی به رودخانه بخرند تا برای آب آشامیدنی به باران متکی نباشند.
آقای فیلی، رئیس ارشد، گفت: «ما نمی‌توانیم در اینجا بمانیم.» وی افزود: «ما معتقدیم که مکان امن‌تری در سرزمین اصلی وجود خواهد داشت. اما این به معنای پایان دادن به روش زندگی ما نیست.»
او گفت که امیدوار است جامعه او بتواند در سرزمین اصلی به ماهیگیری و غواصی برای صدف‌های دریایی که برای ساخت جواهرات استفاده می‌شوند، ادامه دهد. با این حال، او نگران این است که اسکان مجدد، اعضای جامعه را که در حال حاضر با هم در فانالی زندگی می‌کنند، پراکنده کند.
برای آقای فوگوی، شکارچی دلفین، خطرات بالا است. او گفت: «ما اینجا در خطر هستیم.» او گفت که نمی‌خواهد فرزندانش در جزیره بمانند و از بالا آمدن آب بترسند.
او گفت: «برای آنها، من باید کاری انجام دهم.»
