در یک صبح شنبه‌ی خنک در اواخر فوریه، راشل موردی به گروهی از خوانندگان با سنین و سطوح تجربه‌ی مختلف در خیابان 92Y پیوست و آهنگ «کلاه مهمانی» را خواند و با شیطنت و نشاط خاصی این مصرع را اجرا کرد: «می‌خواهم یک کلاه مهمانی روی سر گربه‌ام بگذارم».
موردی، یک اجراکننده و کارگردان باتجربه 56 ساله، سگ 7 ساله‌اش، بیبی، را نیز همراه خود آورده بود. او خاطرنشان کرد: «من آدم گربه‌ای نیستم». اما گفت که می‌تواند با این شعر ارتباط برقرار کند، که از مقابله با تنهایی با سرسختی سرمستانه حمایت می‌کند.
جو آیکونیس، آهنگساز، ترانه‌سرا و اجراکننده، که در طول اجرای موردی با اشتیاق تاب می‌خورد، آن را تأیید کرد. او بارها در طول اجرای شرکت‌کنندگان، که از بین کسانی که ویدیو ارسال کرده بودند انتخاب شده بودند، گفت: «تو درست می‌روی جلو». «این در مورد انسانی است که به دنبال ارتباط است».
این گروه برای یک کارگاه اجرای کاباره گرد هم آمده بودند که هدف آن پرورش استعدادهای تازه در یک شکل هنری کلاسیک است که مدت‌هاست مرده اعلام شده، اما بارها و بارها دوباره زنده شده است. هر یک آهنگی از آیکونیس را آماده کرده بودند، که از جمله موزیکال‌های او می‌توان به «بی مور چیل» (Be More Chill) نامزد جایزه تونی و «موزیکال بدون عنوان و غیرمجاز هانتر اس. تامپسون» (The Untitled Unauthorized Hunter S. Thompson Musical) اشاره کرد که قرار است در ماه ژوئن در واشنگتن دی‌سی روی صحنه برود.
آیکونیس در مصاحبه‌ای گفت: «من هر کاری که بتوانم برای کمک به روشن کردن آتش انجام می‌دهم، به‌ویژه در جوانان، تا به آنها نشان دهم که می‌توانید تمام چیزهایی را که در مورد آواز خواندن پاپ هیجان‌انگیز هستند داشته باشید و همچنین یاد بگیرید که چگونه متن آهنگ را تفسیر کنید و اجرای یک آهنگ را به یک تجربه‌ی دراماتیک تبدیل کنید».
مایکل کرک لین، مجری و هنرمند آموزشی که مدیر برنامه‌های کاباره برای مدرسه‌ی موسیقی 92NY است، هم تشویق‌های پرانرژی و هم انتقادهای ملایم و سازنده ارائه داد. او به کیتی لاول، 31 ساله، که قبلاً مربی‌گری کرده بود، گفت: «ما به این همه حرکت نیاز نداریم. به قدرت خودت اعتماد کن و در آن بایست». وقتی ترژر نلسون، 21 ساله، به نظر می‌رسید مطمئن نیست که با دستانش چه کار کند، او پیشنهاد کرد: «از آنها همان‌طور که در مکالمه استفاده می‌کنی، استفاده کن».
همان‌طور که لین در حین گپ زدن قبل از جلسه توضیح داده بود، «کاباره یک شکل هنری مبتنی بر متن است؛ این یک شکل هنری داستان‌سرایی است». مانند تئاتر موزیکال، می‌تواند شامل سکونت در شخصیت‌های دیگر باشد، اما بیشتر بر بیان شخصی تأکید دارد. این چیزی است که لین و هنرمندان همکارش - از جمله کهنه‌کارهای کاباره و برادوی مانند فیت پرینس، لیلیاس وایت و ملیسا اریکو - در کلاس‌های کارشناسی ارشد خود بر آن تأکید کرده‌اند.
پرینس اولین مجموعه آخر هفته را با لین در سپتامبر 2023 آغاز کرد. او برای یک کنفرانس تابستانی یک هفته‌ای فشرده‌تر در ماه جولای گذشته بازگشت - از نظر طول و طراحی به کنفرانس سالانه کاباره و اجرا در مرکز تئاتر یوجین اونیل در کانکتیکات نزدیک‌تر بود - از جمله پنل‌هایی با سایر هنرمندان و افراد داخلی صنعت، و دومی را در تابستان امسال ارائه خواهد داد. یکی دیگر از ستارگان تئاتر موزیکال برنده جایزه تونی، لیندسی مندز، قرار است در اواخر سپتامبر برای یک برنامه آخر هفته به لین بپیوندد.
این کلاس‌های سطح حرفه‌ای، بخشی از انواع دوره‌های کاباره ارائه شده در 92NY، از مصاحبه‌ای که لین با پرینس برای «مکالمات کاباره»، یک مجموعه مجازی که در طول همه‌گیری کووید آغاز شد، انجام داد، ناشی شد. لین به یاد می‌آورد: «صبح روز بعد با پیامی از فیت از خواب بیدار شدم. او گفت، "عزیزم، ما باید با هم تدریس کنیم." اینجا کسی است که من با گوش دادن به ضبط‌های گروه بازیگران بزرگ شدم و او را تحسین می‌کردم. فکر کردم، "با یک تفریح خوب مرا تهدید نکن، فیت پرینس."»
پرینس گفت که رویکرد او به تدریس مادرانه است: «قاطع اما مهربان و تشویق‌کننده». او افزود: «من به دانش‌آموزان می‌گویم، "من روی شما نشسته‌ام" - و این چیز خوبی است، زیرا گاهی اوقات آنها می‌توانند به چیزی عمیق در درون خود دست بزنند، و من واقعاً از آنها می‌خواهم که به آنجا بروند».
92NY تنها مؤسسه یا سازمانی در نیویورک نیست که به مشتاقان کاباره آموزش می‌دهد. از سال 2015، انجمن کاباره منهتن هر پاییز سمپوزیوم‌های آخر هفته‌ای به نام MAC to School برگزار می‌کند، که شامل کلاس‌های کارشناسی ارشد و پنل‌ها، همراه با کارگاه‌هایی است که به مهارت‌های خاصی از آواز خواندن پراکنده و بداهه‌نوازی آهنگ تا کارگردانی و لباس می‌پردازند. سازمان غیرانتفاعی Singnasium در طول سال کلاس‌ها و کارگاه‌هایی را با هنرمندان برجسته ارائه می‌دهد، از جمله آنچه لنی واتس، مدیر هنری، به عنوان اردوگاه‌های تابستانی توصیف می‌کند.
واتس در مصاحبه‌ای با شوخ‌طبعی گفت: «شعار ما این است: "همه آواز می‌خوانند، بدون درام". مردم دوستان خوبی می‌شوند و از یکدیگر حمایت می‌کنند و نمایش‌ها را با هم می‌بینند و نمایش‌ها را با هم اجرا می‌کنند. جدا از دانشی که منتقل می‌کنیم، این ایده که ما در حال تشکیل یک جامعه هستیم، بزرگترین پیروزی است».
جنی لیت، تهیه‌کننده MAC to School، اشاره کرد که سال گذشته سمپوزیوم، که نیازی به تست ورودی ندارد، برای اعضای انجمن با قیمت 90 دلار و برای غیر اعضا با قیمت 165 دلار در دسترس بود، قیمت‌هایی که برای یک «دوره فشرده یک آخر هفته‌ای در کاباره، که در آن به تمام جنبه‌های صنعت - هنری، تجاری و فنی - پرداخته می‌شود، "به طرز تکان‌دهنده‌ای مقرون‌به‌صرفه" است».
کارگاه‌های آخر هفته‌ای 92NY بیشتر بر تعامل گسترده با لین و هنرمندان برجسته نام‌دار تمرکز دارند. شرکت در کارگاه با آیکونیس برای اکثر شرکت‌کنندگان 525 دلار هزینه داشت، اگرچه حسابرسان می‌توانستند با پرداخت 100 دلار یا، اگر بعداً ثبت‌نام می‌کردند، 150 دلار شرکت کنند. کنفرانس جولای آینده، با پرینس و سایر مهمانان - شرکت‌کنندگان تابستان گذشته شامل چهره‌های محبوب کاباره مانند ناتالی داگلاس، سیدنی مایر و بیلی استریچ بودند - با احتساب هزینه درخواست، 2350 دلار هزینه دارد، و حسابرسی یک هفته‌ای و یک روزه به ترتیب با قیمت 850 و 200 دلار در دسترس است.
در ژانویه، 92NY اعلام کرد که انجمن ترانه‌سرایان آمریکایی حمایت مالی از دانشجویان 16 ساله و بالاتر را برای شرکت در کنفرانس و کارگاه‌های آن آغاز خواهد کرد. هزینه شرکت یکی از خوانندگان در کارگاه آیکونیس تا حدی پوشش داده شد. یانا استولند، مدیر اجرایی مدرسه‌ی موسیقی و تعامل مدرسه در هنر در 92NY، گفت: «ما همیشه بورسیه می‌دهیم، اما این کار چالش‌برانگیز بوده است زیرا ما آنها را به دانش‌آموزان جوان و بزرگسالانی می‌دهیم که در مدرسه‌ی موسیقی کلاس می‌گیرند».
همه کسانی که برای اولین بار در این کلاس‌ها در مورد کاباره یاد می‌گیرند، جوان نبوده‌اند. مایکل کاپیتو، شرکت‌کننده در جلسه آیکونیس که با نام Suitkace اجرا می‌کند، 40 سال دارد و 13 سال است که پرستار جراحی است. کاپیتو که ساکن لانگ آیلند است، اولین بار در اواخر سال 2022 در یک شب آزاد در محله‌ی هلس کیچن اجرا کرد و سپس در دسامبر گذشته نمایش اولیه‌ی خود را در همان مکان اجرا کرد. او که در حال حاضر یک شغل جانبی به عنوان یک مهماندار در یک رستوران در منهتن دارد، گفت که اجرای موسیقی راهی است تا «نور را به نوعی به نحوی به این دنیا بازگردانم».
کاپیتو به عنوان بخشی از «یک تعهد عاطفی» در تلاش برای «احیای» احساساتی است که در کودکی به دلیل دوری از اجرای هنر، سرکوب شده است، زیرا پدرش «به آن اعتماد نداشت». او گفت: «آنها با من این کار را کردند تا من با بچه‌هایی که در این شرایط بزرگ شده‌اند همدلی کنم».