از آنجایی که دونالد ترامپ، رئیس جمهور ایالات متحده، برنامه‌های خود را برای امضای توافق با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، بر سر اوکراین دوچندان می‌کند، خطر تغییر موضع ایالات متحده در مورد تحریم‌های روسیه بسیار زیاد به نظر می‌رسد. چنین سناریویی، این وظیفه را بر عهده اروپا می‌گذارد که به تحریم‌ها به تنهایی ادامه دهد - وضعیتی بی‌سابقه که این سؤال را مطرح می‌کند که آیا اقدامات یکجانبه اروپا تأثیر چندانی بر مسکو خواهد داشت یا خیر. پاسخ مثبت است، به ویژه اگر تحریم‌های اروپا بر تجارت متمرکز باشد.
قدرت تحریم‌های غرب در توانایی واشنگتن و اروپا برای استفاده از برجستگی دلار آمریکا، و همچنین تسلط اقتصاد فراآتلانتیک در تجارت، سرمایه‌گذاری و فناوری نهفته است. در مورد روسیه، اعداد ساده نشان می‌دهند که اروپا اهرم بیشتری نسبت به ایالات متحده دارد. از اوایل سال 2022، روسیه برای محافظت از خود در برابر تحریم‌ها، دلار آمریکا را کنار گذاشته است، به طوری که شرکت‌های روسی اکنون از دلار برای کمتر از 5 درصد تجارت فرامرزی استفاده می‌کنند. علاوه بر این، روابط تجاری روسیه با ایالات متحده همیشه حداقلی بوده است. در سال 2021، آخرین سال کامل قبل از تهاجم تمام عیار به اوکراین، ایالات متحده تنها 3.6 درصد از صادرات روسیه را جذب کرد و تنها 5.9 درصد از واردات آن را تأمین کرد.
در مقابل، اتحادیه اروپا قبلاً شریک تجاری اصلی مسکو بود و نزدیک به 40 درصد از واردات روسیه را تأمین می‌کرد و تقریباً همین سهم را از صادرات آن جذب می‌کرد. این اعداد بر اهرم اتحادیه اروپا بر روسیه در قالب تحریم‌های تجاری تأکید می‌کنند. ابتدا واردات روسیه را در نظر بگیرید. تحریم‌های اتحادیه اروپا 54 درصد از واردات روسیه از این بلوک (بر اساس داده‌های سال 2021) را پوشش می‌دهد و برای بسیاری از شرکت‌های روسی که به کالاهای پیشرفته ساخت اتحادیه اروپا متکی هستند، مشکلاتی ایجاد می‌کند. به عنوان مثال، تا پایان سال 2024، خطوط هوایی روسی S7 31 فروند از 39 فروند ایرباس A320neo خود را به دلیل عدم دسترسی به قطعات یدکی زمینگیر کرده بود. بدون تعمیر و نگهداری، خطوط هوایی S7 چاره‌ای جز خارج کردن این هواپیماها از رده در سال 2026 نخواهد داشت.
اهرم تجاری اروپا بر روسیه احتمالاً حتی بیشتر از آن زمانی است که صحبت از صادرات مسکو، عمدتاً هیدروکربن‌ها باشد. در این زمینه، کرملین با کاهش محموله‌های گاز به این بلوک در سال 2022 به خودش ضربه زد. (برخلاف ادعاهای کرملین، بحران انرژی اتحادیه اروپا در آن زمان ناشی از هیچ تحریمی نبود، بلکه ناشی از تصمیم خود کرملین برای قطع عرضه گاز بود). از آن زمان، اروپایی‌ها سخت در تلاش بوده‌اند تا تأمین‌کنندگان انرژی خود را متنوع کنند، زیرساخت‌هایی برای واردات گاز طبیعی مایع بسازند و گسترش انرژی‌های تجدیدپذیر را تسریع کنند. هیچ دلیلی وجود ندارد که آنها نتوانند به این تلاش‌ها ادامه دهند، که در ممنوعیت اتحادیه اروپا برای تمام واردات هیدروکربن روسیه از سال 2027 به اوج خود خواهد رسید.
ممکن است ترامپ مشتاق تشویق تنظیم مجدد روابط انرژی اتحادیه اروپا و روسیه در قالب احیای تحویل گاز روسیه نباشد. دلیل این امر ساده است: واشنگتن و مسکو رقبایی در زمینه تأمین گاز به اتحادیه اروپا هستند. در طول سه سال گذشته، ایالات متحده به تأمین‌کننده اصلی LNG اتحادیه اروپا تبدیل شده است و تقریباً نیمی از واردات این بلوک را تشکیل می‌دهد. اگر روسیه صادرات گاز خط لوله به اروپا را از سر بگیرد، تقاضا برای LNG ایالات متحده کاهش می‌یابد. شرکت‌های انرژی روسیه نیز مستقیماً با شرکت‌های آمریکایی در LNG رقابت می‌کنند. روسیه اکنون دومین تأمین‌کننده بزرگ LNG اتحادیه اروپا است و شکی نیست که مسکو به دنبال جایگاه نخست است.
اهرم انرژی اروپا بر روسیه به محموله‌های نفتی نیز گسترش می‌یابد. گروه 7 و اتحادیه اروپا سقف قیمت 60 دلار در هر بشکه را برای صادرات نفت روسیه که با کمک شرکت‌های بیمه یا خطوط کشتیرانی مستقر در اتحادیه اروپا یا سایر اعضای گروه 7 حمل می‌شوند، تعیین کردند. خروج احتمالی ایالات متحده از سقف قیمت برای بقیه گروه، به ویژه اتحادیه اروپا، قابل مدیریت خواهد بود. تانکرهایی که نفت روسیه را حمل می‌کنند، اکنون از مقاصد در گروه 7 و اتحادیه اروپا طفره می‌روند، اما اغلب هنوز از بنادر روسیه در بالتیک می‌آیند. این بدان معناست که آنها باید از نقاط گلوگاهی دریایی تحت کنترل اتحادیه اروپا عبور کنند، که به این بلوک اهرم اعمال سقف قیمت را می‌دهد - به عنوان مثال، با این الزام که همه کشتی‌هایی که از تنگه‌های اتحادیه اروپا عبور می‌کنند، مدرکی دال بر بیمه مناسب (بخوانید: غربی) داشته باشند، که انجام آن برای کشتی‌های روسی دشوار خواهد بود.
اعمال بیشتر سقف قیمت توسط اروپا حداقل دو اثر جانبی خوشایند خواهد داشت. اولاً، مستلزم تقویت جدی توانایی اروپا در شناسایی، ردیابی و هدف قرار دادن نفتکش‌های روسیه، بخشی از ناوگان سایه‌ای است که توسط کشورها برای دور زدن تحریم‌ها استفاده می‌شود. در حال حاضر، دولت‌های اتحادیه اروپا اغلب به قابلیت‌های ایالات متحده، از جمله تیم‌های هدف‌گیری در خزانه‌داری ایالات متحده، متکی هستند. گامی به سوی استقلال بیشتر از واشنگتن در این زمینه ممکن است چیز بدی نباشد. ثانیاً، بریتانیا یک بازیگر اصلی در بیمه دریایی و جمع‌آوری اطلاعات است. خروج ایالات متحده از سقف قیمت نفت ممکن است به از سرگیری همکاری پس از برگزیت بین بریتانیا و اتحادیه اروپا در مورد تحریم‌ها کمک کند.
آماده‌سازی مسکو برای بازگشت شرکت‌های غربی یک حوزه نهایی از اهرم اتحادیه اروپا بر کرملین را نشان می‌دهد. داده‌های دانشکده اقتصاد کیف به وضوح نشان می‌دهد که شرکت‌های آمریکایی مدت‌هاست که بازیگران کوچکی در بازار روسیه بوده‌اند. در اوایل سال 2022، تنها 18 درصد از 1307 شرکت غربی که در روسیه تجارت می‌کردند، در ایالات متحده مستقر بودند. در مقابل، دو سوم آنها اتحادیه اروپا را خانه خود می‌نامیدند. از آنجایی که مسکو گام‌هایی را برای لغو احتمالی تحریم‌های ایالات متحده - و بازگشت شرکت‌های غربی - برمی‌دارد، رهبران روسیه احتمالاً می‌دانند که هدف واقعی، بازگرداندن کسب‌وکارهای اروپایی است، نه کسب‌وکارهای آمریکایی که اصلاً حضور چندانی نداشتند.
برای شروع مجدد فعالیت‌های روسیه، شرکت‌های غربی به دسترسی به کانال‌های مالی نیاز دارند، که این نیز حوزه دیگری از اهرم اتحادیه اروپا است. بانک‌های آمریکایی هرگز بازیگران بزرگی در روسیه نبوده‌اند و تجربه تحریم‌های ایران نشان می‌دهد که متقاعد کردن سرمایه‌گذاران آمریکایی برای شروع مجدد تجارت در روسیه نیاز به تلاش زیادی دارد. در مورد ایران، بانک‌های آمریکایی از بازگشت ناگهانی تحریم‌ها حتی پس از کسب امتیازات تحریمی ایران می‌ترسیدند. معدود بانک‌های بزرگ غربی که می‌توانند بازگشت کسب‌وکارهای غربی به روسیه را تسهیل کنند، منشأ اتحادیه اروپا دارند، مانند رایفایزن اتریش که هنوز عملیات گسترده‌ای در روسیه دارد. اگر اتحادیه اروپا می‌خواست پیچ تحریم‌ها را محکم‌تر کند، می‌توانست توانایی بانک‌های اتحادیه اروپا برای تجارت در روسیه را محدود کند.
در نهایت، در مورد دارایی‌های مسدود شده بانک مرکزی روسیه چطور؟ روی کاغذ، اتحادیه اروپا بازیگر بزرگ در اینجا است. بیشتر این ذخایر در یور clear بلژیک نگهداری می‌شود و بیش از 60 درصد آنها به یورو تعیین شده‌اند - تخمینی محافظه‌کارانه بر اساس داده‌های کمیاب موجود. علاوه بر این، کمیسیون اروپا وام 50 میلیارد دلاری را که کشورهای گروه 7 با استفاده از سود حاصل از دارایی‌های مسدود شده روسیه به اوکراین اعطا کردند، مدیریت می‌کند. با این حال، یک مشکل وجود دارد: به نظر می‌رسد که مسکو این ذخایر را به این امید که آنها را پس نگیرد، اسقاط کرده است. این بدان معنا نیست که مسکو به آنها اهمیت نمی‌دهد. اما آنها احتمالاً برای کرملین اولویت ندارند، به این معنی که اتحادیه اروپا نمی‌تواند از آنها به عنوان اهرم استفاده کند.
اگر اروپا بتواند متحد باقی بماند - البته یک شرط بزرگ - اهرم تحریمی عظیمی بر مسکو در قالب روابط تجاری و حضور بخش خصوصی دارد - دو برگ برنده‌ای که واشنگتن نمی‌تواند بازی کند. این بدان معنا نیست که تحریم‌های ایالات متحده، به ویژه اقداماتی که توانایی مسکو را برای قرار دادن بدهی خارجی در بازارهای مالی ایالات متحده و دسترسی به فناوری انرژی ایالات متحده برای حفظ تولید نفت و گاز محدود می‌کند، تأثیری ندارد. با این حال، برای کرملین، لغو تنها تحریم‌های ایالات متحده احتمالاً کافی نخواهد بود.
این بدان معناست که ترامپ نمی‌تواند هر آنچه را که پوتین در مذاکرات اوکراین می‌خواهد، به او بدهد، حداقل نه در جبهه تحریم‌ها. ممکن است اتحادیه اروپا بازیگر واقعی در اینجا باشد و حداقل یک دلیل محکم به ترامپ بدهد تا این بلوک را در مذاکرات بر سر پایان احتمالی جنگ روسیه و اوکراین مشارکت دهد.