آیا باید همه چیز را زیر سوال ببرید؟

هر چند ماه یک‌بار، از روی کنجکاوی، خودم را «قرمزپوش» می‌کنم. معمولاً با یوتیوب شروع می‌کنم. الگوریتم فوق‌العاده پاسخگو است: به چند ویدیو لایک بدهید، و کل فید شما در یک جهت ایدئولوژیک جدید منحرف می‌شود. پیش‌فرض سیاسی من چپ میانه است، و بنابراین حرکت به سمت راست است. بن شاپیرو در حال مناظره با تعدادی از دانشجویان دانشگاه است. چارلی کرک هم همین کار را می‌کند. اینجا ایلان ماسک است که میز را روی دان لمون برمی‌گرداند. یک مرد قوی تصادفی با شاون رایان در مورد دفاع از خود صحبت می‌کند، و یک مادر بدجنس یک هیئت مدیره مدرسه را به خاطر چیزی یا چیزهای دیگر مورد انتقاد قرار می‌دهد—مطمئن نیستم چه چیزی در خطر است، اما تماشای آن رضایت‌بخش است.

البته، این‌ها فقط ضربه‌های سریع هستند. برای به دست آوردن تأثیر کامل، باید از تحریک‌آمیز صرف به سمت چیزی که واقعاً جالب است حرکت کنید. چند قسمت از «تجربه جو روگان» را تماشا کنید، اما لکس فریدمن و دوارکش پاتل را رد نکنید؛ در ReasonTV مشترک شوید و به برخی از مصاحبه‌ها در «مکالمات با تایلر» گوش دهید. برخی از جانبازان را پیدا کنید که در مورد تجربیات خود در جریان خروج جو بایدن از افغانستان صحبت می‌کنند. در این مرحله، فید شما فراتر از سیاست گسترش یافته است، و قرمزپوش شدن جای خود را به یک مخالفت گسترده داده است—احساسی مبنی بر اینکه بازنگری در دیدگاه‌های شما هیجان‌انگیز است. مردم می‌توانند در مورد همه نوع چیزها—تناسب اندام، پول، تاریخ، فرزندپروری، معنای زندگی—مخالف باشند، و همه این‌ها دیوانه‌وار نیست. ممکن است کتاب‌هایی را سفارش دهید که با آن‌ها عمیقاً مخالف باشید («تغییر رژیم» پاتریک جی. دین، یا «درمان بد» ابیگیل شریر) و در برخی از Substackها مشترک شوید. مکانی در پشت ساختمان وجود دارد که چپ و راست در آن به هم می‌رسند. از آنجا، به نظر نمی‌رسد که کشور چندان تقسیم شده باشد، بلکه بیشتر درهم ریخته است.

بخشی از هدف قرمزپوش کردن خود این است که بفهمید دیگران از کجا می‌آیند. خواهرشوهر شما زیاد در مورد غارت‌های سیاست‌های هویتی صحبت می‌کند. پسر نوجوان شما وسواس دارد که زنان در طول طلاق چقدر از مردان می‌گیرند. مردی که از فروشگاه سخت افزار آمده، نیمی از پس انداز خود را با استفاده از استراتژی مبتنی بر طالع بینی، وارد کریپتو کرده است. آن‌ها این چیزها را از کجا می‌آورند؟ حالا شما می‌دانید. یک جنبه تشخیصی نیز وجود دارد. همانطور که سالی یکبار به دکتر می‌روید تا بفهمید که آیا اساساً سالم هستید، یک اختلال الگوریتمی نیمه سالانه می‌تواند به شما کمک کند تا بفهمید که آیا دیدگاه شما به همان اندازه که فکر می‌کنید، غیرقابل تغییر است یا خیر. آیا واقعاً یک آتئیست هستید؟ آیا مقررات واقعاً چیز خوبی هستند؟ آیا کمبود پلیس می‌تواند مشکل واقعی باشد؟ دیدگاه‌های شما در مورد انواع مسائل ممکن است تغییر کند.

اما یک پیچیدگی وجود دارد. هر چه زمان بیشتری را صرف تغییر ذهن خود به صورت آنلاین کنید، بیشتر ممکن است حس کنید که چیزی در مورد نحوه شکل‌گیری و نگهداری نظرات امروز عجیب است. برای هر سؤالی که می‌توانید بپرسید، ظاهراً از قبل پاسخی وجود دارد. در واقع، به نظر می‌رسد پاسخ‌ها بیشتر از سؤال‌ها هستند. مدت‌ها قبل از اینکه تصمیم بگیرید چه چیزی می‌خواهید بدانید، به شما گفته می‌شود که چه چیزی را باید بدانید—همه خودی هستند، یا نظریه دارند، یا می‌دانند که وضعیت چیست. یک دهه پیش، فقط روزنامه‌نگاران بودند که «توضیح‌دهنده» ارائه می‌دادند، اما اکنون—حتی اگر همه از روزنامه‌نگاران متنفر باشند—همه در حال توضیح دادن هستند. اینترنت ما را وادار می‌کند تا همه چیز را زیر سوال ببریم، در حالی که هر سوالی را منتفی می‌کند. این ماشینی برای گفتن این است که چه فکر کنید.

راس داوتات، ستون نویس نیویورک تایمز، سال گذشته نوشت: «در حال حاضر دسته‌های اصلی سیاسی ما مورد مناقشه هستند.» او ادامه داد، «اختلاف شدید» در مورد نوع جامعه‌ای که می‌خواهیم وجود دارد، با «تغییرات بی‌ثبات» که فقط برای دوره‌های کوتاهی قبل از فروپاشی باقی می‌مانند. آنچه برای سیاست صادق است، ظاهراً در سایر زمینه‌ها نیز صادق است: به نظر می‌رسد همه چیز در دسترس است. در تئوری، فقدان توافق نظر در مورد بسیاری از موضوعات باید به این معنا باشد که ما در زمان یک خروش فکری گسترده زندگی می‌کنیم، که در آن سؤالات اساسی را بررسی می‌کنیم، آن‌ها را جدی بررسی می‌کنیم، و عمیقاً به دنبال پاسخ‌های بادوام می‌گردیم. اما آیا این کاری است که ما انجام می‌دهیم؟ یا یک شبیه سازی از تفکر را با چیز واقعی اشتباه گرفته ایم؟

اگنس کالارد، فیلسوف، در کتاب «سقراط باز: پرونده ای برای یک زندگی فلسفی» قصد دارد نوار را به ابتدای اندیشه غربی بازگرداند، جایی که می توانیم مکانیسم های آن را به طور واضح ببینیم. او می پرسد: «تفکر چیست؟» دیالوگ های سقراطی—چند دوجین متن نیمه تخیلی که در آن سقراط شخصیت اصلی است و در قرن چهارم قبل از میلاد توسط افلاطون، گزنفون و دیگران نوشته شده است—مجموعه ای از موضوعات را از ماهیت فضیلت گرفته تا چگونگی زندگی با یقین مرگ بررسی می کند. اما آنها مهمتر بودند زیرا روشی جدید و قدرتمند برای به کارگیری ذهن خود در مورد سؤالاتی که مهم هستند، مدل می کردند. آن چه بود؟

امروزه ما از روش سقراطی—بررسی ایده‌ها از طریق پرسش و پاسخ—صحبت می‌کنیم. ما اغلب تصور می کنیم که این روش نوعی «سس» است، که می توانیم آن را روی هر تلاش فکری بریزیم. استادان عاشق روش سقراطی هستند: آنها از اینکه دانشجویان خود را با سوالات مختلف بمباران می کنند لذت می برند، بخشی برای امتحان آنها و بخشی برای فروتن کردن آنها تا برای یادگیری آماده شوند. ما همچنین عموماً با سبک بحث برانگیزی آشنا هستیم که در آن سعی می کنیم در استدلال های یکدیگر سوراخ ایجاد کنیم. کالارد مشاهده می کند: «ما مطمئن هستیم که در حال حاضر سقراطی هستیم.»

با این حال، اگر تمام کاری که سقراط انجام داد پیشگامی در پرسش و پاسخ بود، احتمالاً توسط همشهریان آتنی خود به مرگ محکوم نمی شد. در واقع، مداخله او هم رادیکال تر و هم خاص تر بود. کالارد استدلال می کند که سقراط کل شیوه زندگی را آغاز کرد—راه جدیدی برای انسان بودن. به عبارت دیگر، نه تنها می توان از روش سقراطی استفاده کرد، بلکه می توان با آن زندگی کرد. انجام این کار مستلزم این است که به خود اجازه دهید در مورد ایده های اساسی که از طریق آنها وجود خود را سازماندهی کرده اید، مورد سوال قرار بگیرید. این یک فرآیند ناراحت کننده و حتی دردناک است، زیرا به گفته کالارد، «زمانی که ما وسایل مفهومی برای تعجب در مورد چگونگی زندگی خود را در اختیار داریم، مدت هاست که انبوهی از پاسخ ها را بدیهی می گیریم.» ما به دنیا می آییم، بزرگ می شویم، و قبل از اینکه متوجه شویم انتخاب هایی انجام داده ایم که به ایده های خاصی بستگی دارد. با اعتقاد به شجاعت، به ارتش می پیوندیم. با عطش موفقیت، به دانشکده حقوق می رویم. با کشش به عشق، خانواده تشکیل می دهیم. اما هدف شجاعت چیست؟ چه چیزی به عنوان موفقیت محسوب می شود؟ عشق چیست؟ اینها همان چیزی هستند که کالارد «سوالات نابه‌هنگام» می نامد. زمان خوبی برای پرسیدن آنها وجود ندارد. انجام این کار می تواند زندگی ما را به هم بریزد، زیرا نحوه زندگی ما به پاسخ هایی بستگی دارد که شاید بدون فکر آنها را پذیرفته باشیم. اما نپرسیدن آنها به معنای زندگی کورکورانه است.

رویکرد سقراطی به سوالات نابه‌هنگام هم ابعاد فکری و هم اجتماعی دارد. از نظر فکری، این شامل نوعی پرس و جوی فشرده و در عین حال ناب است—تمایل به نشستن با یک سوال و نگاه کردن صبورانه به آن، به جای جستجوی راهی برای رد سریع آن، یا تبدیل آن به مشکلی که می تواند «حل» شود، تا شما بتوانید به زندگی خود ادامه دهید. (پرسیدن «موفقیت چیست؟» مانند تدوین یک استراتژی بازنشستگی نیست؛ پرسیدن «عشق چیست؟» مانند پرسیدن «زبان عشق من چیست؟» نیست.) بعد اجتماعی شاید چالش برانگیزتر باشد. کالارد می نویسد: «رویکرد استاندارد به تفکر، آنچه را که خصوصی، بی صدا و «در سر» است به عنوان مورد اصلی ممتاز می کند، به طوری که آنچه در مکالمه اتفاق می افتد فقط تا آنجا به عنوان تفکر محسوب می شود که پژواک بیرونی یک رویداد درونی باشد: «بلند فکر کردن.»» اما تفکر سقراطی این تصویر را وارونه می کند. کالارد می نویسد، تفکر زمانی اتفاق می افتد که دو نفری که خود را برابر می بینند، با هم یک سوال را دنبال می کنند. این یک فعالیت خیالی است، مشترک اما همچنین خصوصی و بسته. هدف من در فرآیند فکری مشترک ما این نیست که با امتیاز گرفتن بر شما مسلط شوم، یا احترام برخی از مخاطبان را جلب کنم، یا شما را تحت تأثیر قرار دهم. هدف این است که نظر شما را تغییر دهم، یا نظرم را توسط شما تغییر دهم—نتیجه ای که برای من به همان اندازه رضایت بخش خواهد بود.

تفاوت زیادی بین تغییر نظر شما برای یک روز و تغییر آن برای همیشه وجود دارد. یک شکاف، نظر سطحی را از نظر اساسی جدا می کند. اعتقادات قوی می توانند پایه های ضعیفی داشته باشند یا ریشه های عمیقی داشته باشند. تفکر سقراطی روشی برای بافتن عدم اطمینان لازم برای رشد با دقت لازم برای استقامت است. اگر شما در یک بحث بر من پیروز شوید، ممکن است چاره ای جز اعتراف به این که استدلال های شما برتر است نداشته باشم—اگرچه همچنان می توانم معتقد باشم که به دلایلی که نمی توانم بیان کنم، حق با من است. اما اگر با هم فکر کنیم، ممکن است به ایده جدید و بهتری برسیم که هر دو به آن باور داریم. و اگر بارها و بارها با هم فکر کنیم، ممکن است مجموعه ای از ایده های مشترک برای چگونگی زندگی بسازیم.

همه ما، امیدواریم، این نوع تفکر را تجربه کرده باشیم. شاید به طور رسمی، با یک معلم، مربی، همکار، خاخام، یا مانند آن اتفاق افتاده باشد. یا شاید در سطح شخصی، در مشارکت با یک عزیز، دوست، والدین یا فرزند رخ داده باشد. با خواندن کتاب کالارد، به برخی از تجربیات سقراطی خودم فکر کردم. از این واقعیت که می توانم بسیاری از آنها را به یاد بیاورم، شگفت زده شدم. حتی سال ها بعد، آنها برجسته و قابل توجه بودند. آخرین باری که چنین مکالمه ای داشتم، با چه کسی بود؟ این سوال به اندازه ای قوی است که باعث شود نحوه گذراندن وقت خود را تغییر دهید. تقریباً بدون استثنا، افرادی که با آنها به صورت سقراطی صحبت کرده ام، مهمترین افراد در زندگی من هستند. من به اندازه کافی با آنها صحبت نمی کنم.

بسیاری از مکالمات سقراطی که می توانم به خاطر بیاورم، رویدادهای به موقع بودند—مثلاً صحبت های یک ساعته در یک دفتر یا در پیاده روی. دیگران در طول روزها، هفته ها یا بیشتر به وجود آمدند. با این حال، در هر صورت، آنها تنها به این دلیل ممکن بودند که ترتیبات اجتماعی خاصی من و طرف مکالمه ام را در شرایط مناسبی گرد هم آورده بود. یکی از نکات کالارد این است که تفکر سقراطی خوب به یک زمینه برابرطلبانه نیاز دارد—زمینه ای که در آن دو نفر بتوانند آشکارا، صریحاً و ذهن به ذهن با هم صحبت کنند. یک حس واقعی وجود دارد که «آزادی بیان نه با مناظره و نه با اقناع به دست می آید». وقتی می توانید عمیق ترین نگرانی های خود را برای کسی که نظر او را ارزش قائل هستید توصیف کنید، و او واقعاً به شما گوش می دهد و صادقانه پاسخ می دهد، آزادانه صحبت می کنید. هر چقدر که می‌خواهید آنلاین پست کنید—حتی در نسخه جدید و «بدون سانسور» فیس‌بوک—و احتمالاً چنین آزادی بالایی را پیدا نخواهید کرد. یکی از پیامدهای این دیدگاه این است که ایجاد جامعه ای امکان پذیر است که در آن مناظره شکوفا شود، اما تفکر نه.

یک اعتراض رایج به سقراط این است که او بیش از حد منفی است: او فقط از شما سؤال می پرسد تا زمانی که مجبور شوید به سردرگمی یا نادانی اعتراف کنید. یکی دیگر این است که او بیش از حد روشنفکر است: او مفهومی را که باید واضح و شهودی باشد، از طریق بازجویی پیچیده می کند. چرا به جای اینکه بی پایان در مورد آن صحبت کنید، فقط زندگی خود را سپری نکنید؟ کالارد استدلال می کند که این نوع شک و تردید ضد روشنفکرانه تنها در صورتی امکان پذیر است که شما ارزش تفکر سقراطی را دست کم بگیرید. او به یاد می آورد که دانشجویی آنقدر تحت تأثیر جمله ای از ارسطو قرار گرفته بود که پیشنهاد داد آن را روی بازویش خالکوبی کند. او به او می گوید: «چرا به جای آن سعی نمی کنی آن را بفهمی؟ این مانند خالکوبی کردن آن روی روح شماست.» او می نویسد: «یک حرکت سقراطی» این است که در جریان گفتگو متوجه شویم که «الف، ب واقعی است». کشف این که «درک خالکوبی واقعی است» نمونه‌ای از این است که چگونه دیالوگ سقراطی «گرد و غبار و تار عنکبوت را از روی یک مفهوم عادی یا روزمره می‌تراشد و نشان می‌دهد که چیزی بالاتر، متعالی‌تر، مطالبه‌گرتر و اغلب واقعی‌تر از چیزی است که تصور می‌کردیم.» (سول بلو در رمان خود «هرتزوگ» نوشت: «یکی از سخت‌ترین کارهای زندگی این است که درک سریع را کند کنیم.»)

شخصیت اصلی «سقراط باز» بیش از دو هزار سال پیش زندگی می کرد و کفش نمی پوشید. به طور دقیق، این کتابی در مورد فناوری نیست. اما در مورد فرآیند و روش است، بنابراین می توانیم بپرسیم که آیا فناوری هایی که امروزه در جریان تفکر از آنها استفاده می کنیم، به ما کمک می کنند یا حواس ما را پرت می کنند. بدیهی است که در کشف نظرات جدید و یادگیری حقایق جدید ارزشی وجود دارد. در توضیح دیدگاه های خود به غریبه ها (یا در این مورد، به یک هوش مصنوعی)؛ و در زیر سوال بردن خرد دریافتی. فناوری‌هایی که در آن‌ها غوطه‌ور هستیم، همه این‌ها را تسهیل می‌کنند. اما آنها به خودی خود کار تفکر را تمام نمی کنند. تحریکات ارائه شده توسط یک الگوریتم فقط می تواند شما را تا جایی پیش ببرد. افکاری که از یک طریق، از طریق دهانه های باریکی که "مناظره" ارائه می دهد، به اشتراک گذاشته می شوند، فقط تا حدودی ارزش دارند.

این به این دلیل است که عجیب است، این نیست که نظر شما مهم است. کالارد می نویسد، اگر در یک جزیره بیابانی زندگی می کنید، ممکن است به خود بگویید که ذهن مستقلی دارید. ممکن است به دانستن آنچه فکر می کنید مباهات کنید. در جزیره، شما آزادید که همه چیز را زیر سوال ببرید و خودتان در مورد پاسخ ها تصمیم بگیرید. اما در نهایت یقین منزوی چه فایده ای دارد؟ کالارد استدلال می کند: «تنها زمانی که استقلال ما محصول توافق مشترک در مورد نحوه زندگی باشد، به عنوان نوعی آزادی به حساب می آید.» به عبارت دیگر، تفکر باید اجتماعی باشد، زیرا زندگی اجتماعی است. انواع مختلفی از زندگی اجتماعی وجود دارد. برخی از آنها تفکر ما را بیشتر از دیگران تقویت می کنند. آیا واقعاً می تواند درست باشد که، به غیر از روش علمی، ما فناوری بهتری برای ایجاد توافق پایدار و مشترک نسبت به مکالمه عمیق، باز و یک به یک اختراع نکرده ایم؟ ممکن است ارزش داشته باشد که برای صحبت در مورد آن با یکی از دوستان خود قرار ملاقات بگذارید.♦