برای اروپایی‌ها در کنفرانس امنیتی مونیخ، صحبت‌ها همه درباره خیانت و "سازش" بود. چشم پوشی قریب الوقوع رئیس جمهور دونالد ترامپ از اوکراین، ترس را برانگیخت که آمریکا از نقش خود به عنوان ضامن امنیت اروپا دست می‌کشد. با این حال، به نظر می‌رسید زلزله در روابط در سراسر اقیانوس اطلس، به سختی موجی در اقیانوس آرام ایجاد کند، جایی که ژنرال‌ها و مقامات امنیتی آمریکا در مجمع دفاعی هونولولو بر اهمیت تقویت متحدان آسیایی تاکید کردند. یکی از شرکت‌کنندگان اهل کره جنوبی پیشنهاد داد که شاید بستن قرارداد با روسیه به آمریکا اجازه دهد تا بر مهار قدرت چین تمرکز کند.
آرامش ظاهری تا حدی نتیجه این است که دولت‌های آسیایی سکوت اختیار کرده‌اند، یا به این دلیل که نسبت به مشکلات اروپا بی‌تفاوت هستند یا به این دلیل که می‌خواهند لطف آقای ترامپ را جلب کنند (یا حداقل از خشم او اجتناب کنند) و امیدوارند که او به تضمین امنیت آسیا ادامه دهد. در واقع، کشورهایی که احتمالاً بیشتر در معرض قلدری نظامی چین قرار دارند، بیشترین دلیل را برای ترس از این دارند که با پیروزی روسیه جسورتر شود.
تایوان را در نظر بگیرید. دولت‌های متوالی استدلال کرده‌اند که جلوگیری از پیروزی روسیه در اوکراین برای منصرف کردن چین از حمله به این جزیره خودگردان حیاتی است. مفهوم "امروز اوکراین، فردای تایوان" اکنون بیش از هر زمان دیگری نگران کننده است. یک روزنامه متمایل به اپوزیسیون، یونایتد دیلی نیوز، به سرعت هشدار داد که اگر تایوان به آمریکا بچسبد، به یک "مهره شطرنج متروکه" در بازی چین و آمریکا تبدیل خواهد شد. در ژاپن، سرتیتر سرمقاله نیکی، یک روزنامه ژاپنی، اظهار داشت: "اجازه ندهید آمریکا سرنوشت اوکراین را تعیین کند." استدلال شد که بی‌تفاوتی آقای ترامپ نسبت به حفظ نظم جهانی لیبرال "بسیار بدبختانه است، زیرا فقط اعتماد به ایالات متحده را تضعیف می‌کند".
هند، به نوبه خود، یک سیاست خارجی "چندجانبه" را دنبال کرده است، در حالی که به آمریکا نزدیکتر می‌شود، روابط نزدیکی با روسیه حفظ کرده و اخیراً روابط خود را با چین بهبود بخشیده است. اکنون ممکن است فرصتی را حتی در یک توافق ناپایدار اوکراین ببیند، نه تنها به این دلیل که می‌تواند نفت روسیه را راحت‌تر وارد کند، بلکه به این دلیل که یک نظم جهانی متلاشی شده می‌تواند به آن نفوذ بیشتری بدهد. در این میان، اکثر کشورهای جنوب شرقی آسیا نسبت به آمریکا مردد هستند، به سمت چین متمایل شده‌اند و با معامله‌گرایی آقای ترامپ راحت هستند. از نظر وزیر دفاع سنگاپور، نگ انگ هن، آمریکا از نیرویی برای "مشروعیت اخلاقی" به چیزی نزدیکتر به "صاحبخانه‌ای که به دنبال اجاره است" تبدیل می‌شود.
بدون شک حال و هوا در کنفرانس هونولولو غم انگیز بود، اما به دلایلی کاملاً متفاوت از مونیخ. بسیاری در آمریکا روسیه را دشمنی می‌دانند که متحدان اروپایی‌شان باید بتوانند از پس آن برآیند، اگر فقط دفاع را جدی بگیرند. با این حال، چین یک رقیب قدرتمند است که تنها با کمک متحدان می‌توان آن را مهار کرد.
دریاسالار ساموئل پاپارو، رئیس فرماندهی هند و اقیانوس آرام آمریکا، هشدار داد که چین در "مسیر خطرناکی" قرار دارد. مانورهای جنگی بزرگ و به طور فزاینده پیچیده آن در اطراف تایوان صرفاً تمرین نیست، بلکه "تمرین‌هایی" برای حمله به این جزیره است و می‌تواند "برگ انجیری" برای پنهان کردن تدارکات جنگ باشد. در عین حال، او نسبت به آمادگی نیروهای آمریکایی هشدار داد. "مجله‌های [مهمات] ما رو به اتمام است. عقب‌افتادگی‌های تعمیر و نگهداری ما هر ماه برای هر عنصر حیاتی نیروی مشترک بیشتر می‌شود […] سکوهای حیاتی هوایی، موشکی، دریایی و فضایی سریعتر از آنچه که در حال حاضر می‌توانیم جایگزین کنیم، فرسوده می‌شوند و ما با حاشیه خطای به طور فزاینده‌ای نازک عمل می‌کنیم." همکاری رو به رشد چین با روسیه و کره شمالی در حال ایجاد یک "مثلث مشکل" است و منطقه را از "آزاد و باز" به "مورد مناقشه و کنترل شده" تبدیل می‌کند.
چگونه با چنین تهدید بزرگی مقابله کنیم؟ تا حدی با اتخاذ فناوری‌های جدید مانند هوش مصنوعی و تسریع تولید سلاح. اما، به طور حیاتی، همچنین با همکاری نزدیکتر با متحدان و شرکا، تشویق عملیات مشترک، همکاری در تولید دفاعی و موارد دیگر. جغرافیای خود آنها، در امتداد جزایری که چین را از ژاپن تا استرالیا احاطه کرده‌اند، به عنوان مانعی برای قدرت نظامی چین در اقیانوس آرام عمل می‌کند و سکوی پرشی را برای نیروهای آمریکایی فراهم می‌کند. دریاسالار اعلام کرد: "ما هرگز نمی‌توانیم آنها را بدیهی بگیریم و هرگز نمی‌توانیم آنها را به اندازه کافی قوی کنیم."
پیت هگست، وزیر دفاع آمریکا، در بروکسل به متحدان اروپایی گفت که آنها باید مسئولیت اصلی امنیت خود را بر عهده بگیرند. آمریکا از این پس اولویت را به مقابله با چین می‌دهد که "توانایی و قصد تهدید میهن و منافع ملی اصلی ما در منطقه هند و اقیانوس آرام را دارد". علاوه بر این، آقای ترامپ "به هیچ کس اجازه نخواهد داد که عمو سام را به یک احمق تبدیل کند".
متحدان NATO با حس کردن چنین لحظه‌ای، در سال‌های اخیر تلاش کرده‌اند نشان دهند که می‌توانند به آمریکا کمک کنند تا توازن قدرت را در اقیانوس آرام حفظ کند. یک کشتی جنگی کانادایی در 16 فوریه از تنگه تایوان عبور کرد و خشم سرزمین اصلی را برانگیخت. یک ناو هواپیمابر فرانسوی، FS Charles de Gaulle، در حال انجام تمریناتی با نیروی دریایی آمریکا و شرکای منطقه‌ای است. یک ناو ایتالیایی، ITS Cavour، سال گذشته از آنجا عبور کرد. یک ناو بریتانیایی اواخر امسال باز خواهد گشت. دولت ترامپ به نظر می‌رسد چنین تلاش‌هایی را به عنوان ژست‌های بی‌معنی رد می‌کند. آقای هگست به طور خصوصی به متحدان اروپایی گفت که باید به دفاع از منطقه خود پایبند باشند.
با این حال، در هونولولو، بازهای چین در مورد تغییر ناگهانی دولت ترامپ در اروپا اختلاف نظر داشتند. برخی استدلال کردند که "بازدارندگی را نمی‌توان تقسیم کرد". اگر آمریکا اعتبار خود را به عنوان متحد در اروپا از دست بدهد، در آسیا نیز اعتبار خود را از دست خواهد داد. دیوید استیلول، یک مقام سابق وزارت خارجه در اولین دولت ترامپ، معادله را برعکس کرد تا متحدان مفت‌خور را محکوم کند. او گفت: "ضعف در یک مکان، ضعف را در همه جا ایجاد می‌کند - اینها روابط ناسالمی هستند و پرخاشگری را پرورش می‌دهند." برخی فکر می‌کردند که انجام کار کمتر در اروپا منجر به انجام کار بیشتر آمریکا در آسیا می‌شود، به طوری که "چرخش به آسیا"ی طولانی مدت و اغلب قطع شده آمریکا بالاخره به وقوع می‌پیوندد. دیگران نگران بودند که آمریکا به سادگی در همه جا کمتر کار انجام دهد.
آقای ترامپ تاکنون دست خود را در منطقه هند و اقیانوس آرام نشان نداده است. او تعرفه‌هایی را بر چین اعمال کرده است، اما به دنبال جلب نظر رهبر آن، شی جین پینگ، شاید به امید دستیابی به یک توافق تجاری بزرگ است. او هیچ نشانه‌ای از افزایش هزینه‌های دفاعی آمریکا به 5 درصد تولید ناخالص داخلی (از کمی بیش از 3 درصد) نشان نداده است، همانطور که از متحدان اروپایی می‌خواهد.
مهمانان اولیه آقای ترامپ به کاخ سفید شامل نخست وزیر ژاپن، ایشیبا شیگرو، و پس از آن نارندرا مودی، نخست وزیر هند، بودند. به نظر می‌رسد این نشان دهنده تمرکز مداوم در منطقه هند و اقیانوس آرام است. در همین حال، زبان دیپلماتیک در مورد تایوان به نظر می‌رسد در حال سخت شدن است. بیانیه مشترک آقای ترامپ و آقای ایشیبا گفت که آنها "با هرگونه تلاش برای تغییر یکجانبه وضعیت موجود با زور یا اجبار مخالف هستند"، اضافه شدن "اجبار" یک تازگی بود. همچنین تغییر آرام در وب سایت وزارت امور خارجه بود، که اشاره صریح به مخالفت آمریکا با استقلال تایوان را حذف کرد. در مقابل، تضعیف USAID و توقف بودجه برای بسیاری از پروژه‌های بشردوستانه و سایر پروژه‌ها در سراسر جهان نشان می‌دهد که آقای ترامپ در مورد مقابله با نفوذ چین در سطح جهانی جدی نیست.
استراتژیست‌ها ممکن است در مورد "همگرایی" تئاترهای اروپا و آسیا صحبت کنند. اما با کاهش زرادخانه‌های آمریکا، مبادلات نظامی آشکارتر می‌شوند. کمبود مهمات آن در آسیا حداقل تا حدی ناشی از حمایت آن از اروپا است، به عنوان مثال در سیستم‌های دفاع هوایی. ارسال بیشتر آنها به اوکراین به این معنی است که تعداد کمتری برای دفاع از پایگاه‌های با حفاظت کم در اقیانوس آرام وجود دارد.
اگر باید انتخاب‌های سختی انجام شود، دریاسالار پاپارو در مورد اینکه اولویت‌های آمریکا کجا باید باشد، صریح بود: "اگر قرار باشد مرکز ثقل جهان را 100 سال پیش انتخاب کنید، جایی در شرق مرکزی اروپا می‌بود. امروز، مستقیماً در منطقه هند و اقیانوس آرام است."