In many ways، تاکنون زمان بهتری برای متولد شدن در آفریقا وجود نداشته است. از سال 1960، امید به زندگی متوسط بیش از نصف افزایش یافته است، از 41 سال به 64 سال. سهم کودکانی که قبل از پنجمین سالگرد تولد خود می میرند، سه چهارم کاهش یافته است. نسبت آفریقایی های جوانی که در دانشگاه ها شرکت می کنند از سال 1970 نه برابر افزایش یافته است. فرهنگ آفریقایی در سراسر جهان به رسمیت شناخته می شود. در دهه 2020 نویسندگان آفریقایی برنده جایزه بوکر، جایزه گنکور و جایزه نوبل ادبیات شده اند. امسال g20 اولین اجلاس خود را در این قاره، در آفریقای جنوبی برگزار خواهد کرد. همه این پیشرفت ها برای جوانترین و پر جنب و جوش ترین قاره جهان نوید خوبی است.
و از دوران ماقبل تاریخ زمانی وجود نداشته است که احتمال به دنیا آمدن مردم در آفریقا بیشتر باشد. جمعیت کل 54 کشور آن در 30 سال دو برابر شده و به 1.5 میلیارد نفر رسیده است. un پیش بینی می کند که تا سال 2070 دوباره دو برابر شود. انتظار می رود بیشتر رشد جمعیت در بقیه قرن بیست و یکم در آفریقا رخ دهد. این نسل های جدید از قبل ردپای خود را به جا می گذارند. احزاب سیاسی که ریشه در مبارزات استقلال قرن بیستم دارند، حمایت نسل بهتری از آفریقایی های تحصیل کرده و متصل به دیجیتال را از دست می دهند. در دهه گذشته نزدیک به 30 نفر از مقامات در انتخابات عمومی شکست خورده اند.
جمعیت شناسی، شهرنشینی، سیاست و فن آوری های مصرفی به این معنی است که این قاره در حال تجربه تغییرات اجتماعی عمیقی است. اما این تغییر با تحول اقتصادی پشتیبانی نمی شود. در عوض، اقتصادهای آفریقایی بیشتر از بقیه جهان عقب می مانند. در سال 1960 gdp سرانه در آفریقا، تعدیل شده برای هزینه های مختلف کالاها در مکان های مختلف (به اصطلاح برابری قدرت خرید، یا ppp)، حدود نیمی از میانگین در بقیه جهان بود. امروزه حدود یک چهارم است. سپس این منطقه تقریباً با آسیای شرقی برابر بود. امروزه آسیای شرقی به طور متوسط هفت برابر بیشتر از آفریقای جنوب صحرا درآمد دارد. جکی سیلیه از موسسه مطالعات امنیتی، یک اندیشکده آفریقای جنوبی، می گوید: وقتی نمودار می شود (به نمودار مراجعه کنید)، شکافی که به طور پیوسته در حال رشد است، "مانند آرواره های یک تمساح خمیازه کش است". یک خط بالا می رود، دیگری تقریباً ثابت می ماند.
از نظر مسائل بزرگ قرن بیست و یکم، این واقعیت که آفریقایی‌ها به طور نسبی فقیرتر می‌شوند، حتی در حالی که رشد جمعیت جهان را تامین می‌کنند، با تغییرات آب و هوایی و خطر جنگ هسته‌ای برابری می‌کند. بر اساس روندهای فعلی، آفریقایی ها تا سال 2030 بیش از 80 درصد از فقیرترین افراد جهان را تشکیل می دهند، در حالی که این رقم در سال 1990، 14 درصد بود.
تغییرات واقعی، شانس های از دست رفته
اگرچه به نظر می رسید این قاره شروع امیدوار کننده ای در قرن بیست و یکم داشته است - این روزنامه از تأسف برای قاره ناامید در جلد خود در سال 2000 به تجلیل از طلوع آفریقا در سال 2011 رفت - جهش رشد کوتاه مدت و نسبتاً ضعیف بود. حتی در روزهای سرخوشانه 2000-2014، زمانی که واقعی gdp سرانه سالانه 2.4 درصد افزایش یافت، سایر مناطق در حال توسعه بیش از دو برابر سریعتر رشد می کردند و مشاغل بیشتری ایجاد می کردند. از آن زمان، با وجود برخی از بازیگران برجسته، درآمد سرانه ثابت مانده است. بانک جهانی از "یک دهه بیهودگی در عملکرد اقتصادی" در جنوب صحرای آفریقا صحبت می کند.
این امر به نگرانی فزاینده ای دامن می زند که آفریقا ممکن است لحظه خود را از دست داده باشد. در دهه 2000 اقتصادهای آفریقایی با تقاضای چین برای کالاها و افزایش جهانی شدن تقویت شدند. بخشودگی گسترده بدهی، که در اواسط دهه 2000 نهایی شد، به این معنی بود که دولت‌های آفریقایی می‌توانند هزینه بیشتری را برای مدارس و زیرساخت‌ها صرف کنند و راحت‌تر وام‌های جدید دریافت کنند.
اشتباه است اگر بگوییم فرصت هایی که در آن زمان به قاره داده شد، همه هدر رفت. آببه سلاسی، رئیس بخش آفریقای imf، دوست دارد به کسانی که بر بحران های اخیر در آفریقا تأکید می کنند یادآوری کند که اگرچه این روزها ممکن است سخت باشد، اما این قاره در شرایط بسیار بهتری نسبت به زمانی است که او در اوایل دهه 1990 تکنوکرات جوان اتیوپیایی بود. وی در سخنانی در ماه ژوئیه گفت: "اگر کسی در آن زمان به من می گفت که آکرا، کامپالا و آدیس پس از 30 سال شبیه به آنچه که امروز هستند، خواهند بود، فکر می کردم که آنها تحت تأثیر چیزی بیشتر از یک فنجان قهوه قوی اتیوپیایی هستند."
و این منطقه می تواند به برخی از داستان های موفقیت آمیز پایدار ببالد. در 60 سال گذشته، بوتسوانا، موریس و سیشل با سرعتی رشد کرده اند و تقریباً همگام با افزایش gdp سرانه در سایر نقاط جهان بوده اند. اخیراً کشورهایی مانند ساحل عاج، اتیوپی و رواندا رشد چشمگیری را به ثبت رسانده اند. اما آنها بیشتر استثنا بوده اند تا قاعده. و بزرگترین اقتصادها - مصر، نیجریه و آفریقای جنوبی - به ویژه کند بوده اند. حتی قبل از شوک های دوقلوی کووید-19 و جنگ در اوکراین، برخی این سؤال را می پرسیدند، به قول عنوان مقاله ای که در سال 2019 توسط ایندرمیت گیل، اقتصاددان ارشد فعلی بانک جهانی به طور مشترک نوشته شده بود: "آیا آفریقا اتوبوس را از دست داده است؟"
در بیشتر مناطق آفریقا، بیشتر مردم فقیر هستند و رشد بهره وری همچنان کند است. تا زمانی که این روند ادامه داشته باشد، جمعیت جوان این قاره قادر نخواهند بود نیرویی برای تغییر شوند که باید باشند. ماویس اوسو-جیامفی، رئیس مرکز تحول اقتصادی آفریقا، یک موسسه سیاست گذاری پان آفریقایی، می گوید: "ما باید برای جوانان خود شغل ایجاد کنیم." "آنها نمی توانند همچنان به عنوان" فرصتی "شناخته شوند که هرگز محقق نمی شود." سر مو ابراهیم، تاجر سودانی-انگلیسی، می افزاید: "انتظارات برآورده نشده، به ویژه برای جوانان، باعث سرخوردگی و عصبانیت می شود، بهترین محرک برای ناآرامی و درگیری ها."
اقتصادهای رو به رشد با فرصت های فراوان نه تنها برای آرامش مدنی خوب هستند. آنها همچنین برای مقاومت در برابر تغییرات آب و هوایی حیاتی هستند. کمیسیون اقتصادی un برای آفریقا می گوید که 17 کشور از 20 کشوری که آسیب پذیرترین کشورها در برابر تغییرات آب و هوایی هستند در آفریقا قرار دارند. در سال 2024 خشکسالی ها و سیل های ناشی از مرحله ال نینو از نوسان جنوبی ال نینو، یک پدیده آب و هوایی گرمسیری، نشان داد که معیشت کشاورزان چقدر در برابر شرایط آب و هوایی شدید آسیب پذیر است. سیل ها 4 میلیون نفر را آواره کرد و هزاران مدرسه را تعطیل کرد. سازمان هواشناسی جهانی، یک آژانس un، تخمین زده است که کشورهای آفریقایی تا 9 درصد از بودجه خود را برای مقابله با چنین شوک هایی منحرف می کنند. طبق مقاله ای که اخیراً توسط فیلیپ کوفی آدوم برای مرکز توسعه جهانی، یک اندیشکده مستقر در واشنگتن، DC تهیه شده است، اگر دمای جهانی بیش از 2 درجه سانتیگراد بالاتر از قرن نوزدهم افزایش یابد، درآمدهای زراعی آفریقا می تواند 30 درصد کاهش یابد.
اما پایه هایی که چنین رشدی به آن نیاز دارد در حال تعمیر است. IMF می گوید که حدود نیمی از کشورهای آفریقایی "عدم تعادل کلان اقتصادی بالا" را تجربه می کنند، که به معنای یک یا چند مورد از موارد زیر است: تورم 50٪ یا بالاتر. کسری مالی گسترده؛ هزینه های خدمات بدهی 20 درصد یا بیشتر از درآمد دولت. و ذخایر ارز خارجی که فقط می تواند سه ماه واردات را پوشش دهد.
تامین مالی به طور فزاینده ای دشوار است. استقراض به دلار در بازارهای سرمایه گرانتر از دهه 2010 است. جریان سرمایه گذاری مستقیم خارجی از سال 2021 حدود یک سوم کاهش یافته است. در سال 2023 وام چین به آفریقا 4.6 میلیارد دلار بود، که بازگشتی از مقادیر ناچیز در ابتدای دهه است، اما هنوز کمتر از آنچه در هر سال از دهه 2010 دیده شد. سهم کمک های غربی که به آفریقا سرازیر می شود در حال کاهش است.
دلایل دیگری نیز برای نگرانی وجود دارد. تنش‌های ژئوپلیتیکی در بالاترین حد پس از جنگ سرد قرار دارد و IMF می‌گوید آفریقای جنوب صحرا منطقه‌ای است که در صورت تقسیم جهان به بلوک‌های تجاری جداگانه، بیشترین آسیب را خواهد دید. برخی از سیاست گذاران همچنین نگران این هستند که افزایش اتوماسیون جذب نوع تولیدی را که آسیا را تقویت می کند، دشوارتر کند.
این گزارش ویژه استدلال می‌کند که تحت یک سناریوی معمول، شکاف آفریقا بسته نخواهد شد. کشورهای این قاره به سطوح بسیار بیشتری از سرمایه گذاری از سوی آفریقایی ها و خارجی ها نیاز دارند. اکثر آنها به بخش های خصوصی بزرگتر و پویاتر، مزارع مولدتر و حکمرانی مؤثرتر نیاز دارند. آنها به تهیه بهتر کالاهای عمومی و فساد کمتر نیاز دارند. تنها در این صورت می توانند انتظار نوعی از افزایش بهره وری و تحول اقتصادی را داشته باشند که در سایر نقاط جهان در حال ظهور دیده می شود.
برای تحقق این امر، کسانی که در قدرت هستند باید بخواهند این اتفاق بیفتد. در حال حاضر، این موضوع اغلب صادق نیست. نخبگان آفریقایی اغلب به طرز ناامیدکننده‌ای از آینده این قاره راضی هستند. استثنائاتی وجود دارد، اما در بیشتر موارد این نسل از رهبری سیاسی عمیقاً الهام‌بخش نیست. رهبران تجاری آفریقا، به نوبه خود، با دخالت سیاسی مختل می شوند و بنابراین انگیزه می گیرند تا به طور مضر کوتاه مدت باشند. این می تواند منجر به غنی سازی متقابل و رضایت از وضعیت موجود شود. اما تجارت و سیاست به عنوان معمول، امروزه برای آفریقایی‌های عادی شکست می‌خورد - و چشم‌اندازهای پیش رو را تیره می‌کند. ¦