قاچاق نفت آسان نیست، اما آنقدر سودآور است که موانع فقط سرعت آن را کم می‌کنند. مطمئناً، مقامات می‌توانند معامله با بشکه‌های غیرقانونی را کمی از نظر مالی کم‌ارزش‌تر کنند؛ اما در نهایت، نفت جریان خواهد یافت.
و در جریان است. روسیه، ایران و ونزوئلا، سه کشور بزرگ تولیدکننده نفت که تحت تحریم‌های غرب قرار دارند، همچنان حدود ۱۶ میلیون بشکه در روز نفت خام و سایر مایعات نفتی پمپاژ می‌کنند. فرض کنید این سه کشور نفت را با ۲۰٪ تخفیف نسبت به قیمت‌های بازار می‌فروشند و محاسبه کنید: این مبلغی معادل ۱ میلیارد دلار نفت در روز است.
من نسبت به توانایی آخرین دور تحریم‌ها و وعده‌های اجرای سختگیرانه‌تر تحریم‌های قدیمی‌تر برای متوقف کردن تجارت غیرقانونی، تردید دارم. این اقدامات اصطکاک بیشتری ایجاد می‌کند و قاچاق را دشوارتر و احتمالاً کم‌سودتر می‌کند و فروشندگان را مجبور می‌کند تخفیف‌های بیشتری ارائه دهند. اما آن‌ها جریان‌ها را به طور معناداری کاهش نمی‌دهند، چه رسد به اینکه آن‌ها را متوقف کنند.
مبالغ درگیر آنقدر زیاد است و این کسب و کار آنقدر سودآور است که همه افراد درگیر - فروشندگان، خریداران و واسطه‌ها - انگیزه بالایی برای یافتن مسیرها، ترفندها و حیل‌های جایگزین برای به حرکت درآوردن چرخ‌ها دارند. با گذشت زمان، مجریان خسته می‌شوند و قاچاقچیان عاقل‌تر می‌شوند.
این کمک نمی‌کند که همه نفت خام روسیه، ایران و ونزوئلا را غیرقانونی نمی‌دانند. برای چین، هند و بسیاری دیگر از کشورهای در حال توسعه، بشکه‌های آن‌ها به خوبی هر بشکه دیگری است.
علاوه بر این، کشورهایی که تحریم‌ها را اعمال می‌کنند، انگیزه‌ای برای آسان گرفتن بر قاچاقچیان برای پایین نگه داشتن قیمت نفت دارند و باید همه، به ویژه پکن و دهلی نو را متقاعد کنند که نفت خام گران‌تر قیمتی است که ارزش پرداخت برای اجرای تحریم‌ها را دارد. یک سابقه تاریخی برای این موضوع وجود دارد، با موفقیت تحریم‌های سازمان ملل متحد بر نفت خام از عراق و کویت در سال ۱۹۹۰-۱۹۹۱. اما ما در طول پنج سال گذشته آموخته‌ایم که غرب اراده سیاسی برای تحمل هزینه‌های بالاتر انرژی را ندارد و جنوب جهانی علاقه‌ای به حمایت از واشنگتن، بروکسل و لندن ندارد. اشتهای سیاسی برای تحریم‌های قوی آنقدر ضعیف است که حتی ژاپن، که معمولاً با ایالات متحده همسو است، فقط به آن‌ها تعارف می‌کند.
زمینه سیاسی و اقتصادی برای درک آنچه در بازار سیاه نفت در حال وقوع است، مهم است. توجه به روسیه و ایران است که مجموعاً حدود ۱۵ درصد از نفت خام جهان را پمپاژ می‌کنند.
هفته گذشته، رئیس جمهور ایالات متحده، دونالد ترامپ، یک "یادداشت ریاست جمهوری" را امضا کرد که به دولت خود دستور می‌دهد تا کمپین "فشار حداکثری" را مجدداً برقرار کند و "صادرات نفت ایران را به صفر برساند". روی کاغذ، این یک اقدام قوی بود. اما ترامپ با گفتن این جمله، قلم در دست، که "درباره" این یادداشت "دودل" است، تندر خود را تضعیف کرد. او گفت: "همه از من می‌خواهند که آن را امضا کنم" و افزود: "من این را امضا می‌کنم، اما از انجام این کار ناراضی هستم". اگر این کافی نبود، او روشن کرد که در نهایت نمی‌خواهد جریان نفت را مختل کند: "امیدوارم مجبور نشویم از آن استفاده کنیم".
علاوه بر این، این یادداشت در کلمات طولانی و در عمل کوتاه بود. وزارت خزانه‌داری ایالات متحده روزها بعد، در بیانیه‌ای جداگانه، اعلام کرد که تحریم‌هایی را بر "شبکه‌ای" که ایران برای دور زدن تحریم‌های نفتی آمریکا استفاده می‌کند، اعمال می‌کند. مشکل این است که این اقدام یک نفتکش بزرگ و دو نفتکش کوچک را هدف قرار داد. در طول چند سال گذشته، ایران برای جابجایی نفت خود به بیش از ۵۰۰ نفتکش متکی بوده است که تقریباً ۶۰ درصد آن‌ها همچنان تحریم نشده‌اند.
در حال حاضر، بیایید روی نفتکش‌ها تمرکز کنیم که همچنان نفت خام ایران را برای صادرات جمع آوری می‌کنند. بله، یافتن خریدار برای تعداد کمی از آن‌ها بیشتر طول می‌کشد و در حال حاضر نفت خام را در دریاهای آزاد ذخیره می‌کنند. اما این فقط مسئله زمان است - و تخفیف بیشتر نسبت به قیمت‌های بازار - قبل از اینکه کسی آن نفت را بخرد. علاوه بر این، تولید نفت ایران، زمانی که به طور کلی اندازه‌گیری شود، با بالاترین سطح در بیش از ۴۰ سال گذشته همخوانی دارد. تهران نه تنها نفت خام تولید می‌کند - که تمرکز اصلی تحریم‌ها است - بلکه سایر فرآورده‌های نفتی مانند میعانات گازی و مایعات گاز طبیعی را نیز تولید می‌کند که حتی راحت‌تر از هرگونه محدودیتی فرار کرده‌اند. دو دسته نفتی آخر در سال‌های اخیر شاهد رونق تولید بوده‌اند. همه را با هم جمع کنید، و ایران در سال گذشته حدود ۴.۵ میلیون بشکه در روز پمپاژ کرد، سومین حجم بالاتر از سال ۱۹۷۸.
روسیه از زمان تهاجم به اوکراین تحت تحریم بوده است، اما سیاستمداران غربی به جای محدود کردن جریان‌ها، بر پایین نگه داشتن قیمت نفت تمرکز کردند. در آخرین روزهای ریاست جمهوری خود، جو بایدن، رئیس جمهور سابق، سوزن را کمی تغییر داد و قوی‌ترین مجازات‌های اعمال شده تاکنون را بر مسکو تحمیل کرد. پس از فروکش کردن شوک اولیه، قاچاقچیان روی راه حل‌ها کار کردند: کمتر از ۲۵ روز طول کشید تا روسیه راه حل‌هایی پیدا کند. بله، کرملین مجبور است نفت خود را با قیمت‌های پایین‌تری بفروشد و برای انتقال آن بیشتر بپردازد. نقص‌ها فراوان است و برخی از تولیدات هنوز مشتری نهایی پیدا نکرده‌اند و برخی از نفتکش‌ها را مجبور به تبدیل شدن به تأسیسات ذخیره سازی شناور موقت می‌کند. اما، به طور کلی، نفت همچنان جریان دارد.
این یک شکست شرم آور در سیاست است، با عدم اقدام پنهان شده توسط لفاظی و کلمات. تا زمانی که دولت‌های غربی از پرداخت قیمت‌های بالاتر نفت به عنوان هزینه فلج کردن بازار سیاه امتناع ورزند، روسیه، ایران و ونزوئلا همچنان قادر خواهند بود بشکه‌های خود را بفروشند.