دونالد ترامپ 80 سال سیاست خارجی آمریکا را زیر و رو خواهد کرد
منتقدان دونالد ترامپ اغلب او را به دلقک بازی و انزواطلبی متهم کرده اند. با این حال، حتی قبل از تصدی پست در 20 ژانویه، او نشان داده است که این کلمات چقدر از آنچه که دوره دوم او احتمالاً به ارمغان خواهد آورد، کوتاهی می کنند. با نزدیک شدن به مراسم تحلیف، او به تأمین آتش بس و توافق گروگان ها در غزه کمک کرده است. با شکستن تابوها، او برای کنترل بر گرینلند، با مواد معدنی و موقعیت استراتژیک آن در قطب شمال، پیشنهاد داده است. دوره دوم ریاست جمهوری ترامپ نه تنها مخرب تر از دوره اول او خواهد بود، بلکه جایگزین دیدگاهی از سیاست خارجی خواهد شد که از زمان جنگ جهانی دوم بر آمریکا حاکم بوده است.
دهه‌هاست که رهبران آمریکایی استدلال می‌کردند که قدرت آنها با مسئولیت دفاع ضروری از جهانی همراه است که دموکراسی، مرزهای تثبیت شده و ارزش‌های جهانی آن را باثبات‌تر و خوش‌خیم‌تر کرده است. آقای ترامپ ارزش ها را رها می کند و بر انباشت و بهره برداری از قدرت تمرکز خواهد کرد. رویکرد او در سه درگیری مورد آزمایش و تعریف قرار خواهد گرفت: خاورمیانه، اوکراین و جنگ سرد آمریکا با چین. هر کدام نشان می دهد که چگونه ترامپ مجبور به گسستن از دهه های اخیر است: در روش های غیرمتعارف، انباشت و استفاده فرصت طلبانه از نفوذ و باور او به اینکه قدرت به تنهایی صلح ایجاد می کند.
خاورمیانه استعداد او را در غیرقابل پیش بینی بودن نشان می دهد. اسرائیلی ها و فلسطینی ها در نهایت بر سر معامله ای بر سر غزه به توافق رسیدند زیرا او با تهدید به اینکه اگر شکست بخورند "جهنمی به پا خواهد شد" مهلت تعیین کرد. اگر این معامله قرار است به مراحل بعدی خود پیشرفت کند، او باید به فشار آوردن بر آنها ادامه دهد. از زمان ریچارد نیکسون، هیچ رئیس جمهوری به رفتار کردن مانند یک "دیوانه" به عنوان منبع مزیت نگاه نکرده است.
هوس با عمل گرایی تقویت می شود. برخلاف اکثر صلح سازان، آقای ترامپ با بی اعتنایی به تاریخ شکنجه شده خاورمیانه بی علاقه است. توافق نامه ابراهیم که در دوره اول ریاست جمهوری وی به امضا رسید، نشان می دهد که او از آزادی گروگان ها برای ترویج توافق بین اسرائیل و عربستان سعودی استفاده خواهد کرد، که او آن را راهی برای رفاه و جایزه صلح نوبل می داند. متحدان ایران در غزه، لبنان و سوریه در هم شکسته شده اند. ممکن است آماده معامله نیز باشد.
با این حال، خانه سه دین توحیدی آزمون سختی خواهد بود که آیا مردم واقعاً حاضرند باورها و شکایات خود را برای شانس رفاه کنار بگذارند یا خیر. بارها و بارها، افراط گرایان در هر دو طرف اسرائیلی و فلسطینی با استفاده از خشونت برای بی اعتبار کردن مرکز عمل گرا، طرح های صلح را وتو کرده اند. جناح راست اسرائیل می خواهد سرزمین فلسطین را ضمیمه کند. ایران بین تعامل با آمریکا و تلاش برای بمب هسته ای در نوسان است. اگر متعصبان و ملاها سر راه ترامپ قرار بگیرند چه؟
پاسخ او این خواهد بود که با استفاده از تحریم‌ها یا تهدید به زور، فشار را افزایش دهد یا کنار بکشد. این نیز انتخابی است که او در اوکراین با آن روبرو است، جایی که او متعهد شده است که به جنگ پایان دهد. از آنجایی که او اهرم بیشتری بر متحدان آمریکا نسبت به ولادیمیر پوتین دارد، مسیر آسان‌تر این است که با پایان دادن به حمایت، کنار بکشد و بنابراین امتیازاتی را بر دولت در کیف تحمیل کند—مخصوصاً اگر، همانطور که منتقدانش می ترسند، وقتی آقای پوتین با او به عنوان یک مرد آلفا با مرد دیگر معامله می کند، چاپلوسی شود. اما این اهداف دیگر او را تضعیف می کند. رها شدن باعث می شود مقایسه هایی با آقای بایدن و خروج بی سر و سامان او از افغانستان انجام شود. با توجه به مقایسه ها با تایوان، چین ممکن است به این نتیجه برسد که او آدم ساده ای است. او ممکن است هنوز تصمیم بگیرد که دیده شدن به عنوان آماده برای حمایت از اوکراین، دست او را در برابر آقای پوتین تقویت می کند.
استفاده فرصت طلبانه از قدرت مزایایی دارد. آقای ترامپ به آزار دادن اعضای ناتو برای صرف هزینه بیشتر برای دفاع از خود در برابر روسیه ادامه خواهد داد که این خوب است. اما هزینه هایی نیز دارد. ناتو احتمالاً می تواند از تهدیدهای آقای ترامپ برای خروج، جدال بر سر تجارت، حمایت از احزاب محافظه کار شورشی ملی و قلدری به دانمارک بر سر حاکمیت گرینلند جان سالم به در ببرد. با این حال، اتحادها بر پایه اعتماد رشد می کنند. محافظه کاران ملی طرفدار پوتین به عنوان یک سم عمل خواهند کرد. دانمارک با در نظر گرفتن اندازه خود، به اندازه آمریکا در افغانستان سرباز از دست داد. کشتی گرفتن بر سر گرینلند از آن نوع برخوردی است که آمریکا را نه به عنوان محافظ، بلکه به عنوان یک تهدید نشان می دهد.
مستبدان از عقب نشینی از ارزش های جهانی احساس آرامش خواهند کرد. اگر آقای ترامپ حوزه نفوذ آمریکایی را ادعا کند که شامل کانادا، گرینلند و پاناما می شود، آنها آن را به عنوان تأییدی بر اصل خود مبنی بر اینکه روابط بین الملل در واقع همیشه آزمونی برای قدرت بوده است، تلقی خواهند کرد—زمانی که روسیه به گرجستان طمع می کند یا چین ادعای دریای چین جنوبی را می کند. اگر آقای ترامپ نهادهایی مانند سازمان ملل را که مظهر ارزش های جهانی هستند، تحقیر کند، چین و روسیه به جای آن بر آنها مسلط می شوند و از آنها به عنوان کانالی برای منافع خود استفاده می کنند.
اردوگاه ترامپ استدلال می کند که آنچه مهم است قدرت آمریکاست و این منجر به صلح با چین خواهد شد. آنها در مورد نیاز به جلوگیری از جنگ جهانی سوم هشدار می دهند و مشاهده می کنند که شی جین پینگ می خواهد تا سال 2027 توانایی تصرف تایوان با زور را داشته باشد. چین همچنین به سرعت در حال ساخت سلاح های هسته ای است و به طور سیستماتیک در حال تسلط بر فن آوری های استراتژیک است. آنها می گویند آمریکا باید بازدارندگی را مجدداً برقرار کند. و مجموعه دیپلماسی "دیوانه"، عمل گرایی و انباشت قدرت اقتصادی و نظامی راه انجام آن است.
افسوس، وقتی صحبت از تایوان به میان می آید، تناقضی وجود دارد. اگر منبع قدرت آمریکا این باشد که بی رحمانه در مورد ارزش ها عمل گرا باشد، با متحدان سرسخت و پذیرای معاملات با مخالفان باشد، آنگاه این دقیقاً شرایطی است که آقای ترامپ تایوان را با چین معامله کند. اگرچه بسیاری از جنگ طلبان چین در دولت او با آن مبارزه می کنند، اما همین احتمال به ضعفی در قلب رویکرد آقای ترامپ اشاره دارد.
پکس ترامپینا
هنگامی که استفاده از قدرت از ارزش ها جدا شود، نتیجه می تواند هرج و مرج در مقیاس جهانی باشد. اگر افراد فوق العاده وفادار، بیرون از عمق و اخلال گرانی مانند پیت هگست و تولسی گابارد برای ریاست پنتاگون و اطلاعات تأیید شوند، هرج و مرج در داخل نیز گسترش خواهد یافت. آقای ترامپ برای جدا کردن منافع خود از منافع کشورش مناسب نیست، به خصوص اگر پول او و همکارانش در خطر باشد، همانطور که ایلان ماسک در چین خواهد بود. آقای ترامپ با روی گرداندن از ارزش هایی که آمریکای پس از جنگ را ساختند، بزرگترین نقطه قوتی را که مخالفان مستبد او ندارند، تسلیم خواهد کرد. ■
فقط برای مشترکین: برای دیدن نحوه طراحی جلد هر هفته، در خبرنامه هفتگی ما ثبت نام کنیدخبرنامه داستان روی جلد.