در دهه ۱۹۶۰، درست زمانی که محبوب‌ترین مسابقه آواز جهان وارد دومین دهه خود می‌شد، اتحادیه پخش اروپا (EBU) ریسکی غیرقابل تصور را پذیرفت: آیا باید یوروویژن متوقف شود؟ در آن زمان، پروژه همگرایی اروپا هنوز جدید بود، خاطره جنگ جهانی دوم هنوز تازه بود؛ یوروپاپ تازه شروع به پر کردن رادیوهای خودروهای اولین نسل از اروپاییان طبقه متوسط کرده بود که کشف کرده بودند "تعطیلات" می‌تواند یک فعل باشد. در همین حال، مسابقه گرفتار انتقادات بود.
به گفته دین وولتیچ (Dean Vuletic)، مورخ برجسته یوروویژن، سه نقد از آن سال‌های اولیه تا به امروز ادامه دارد: هزینه آن بیش از حد است، کیفیت موسیقی متوسط است، و رأی‌گیری "دستکاری" می‌شود.
امسال زمان عجیبی بود که به عنوان یک آمریکایی در این پدیده کاملاً اروپایی شرکت می‌کردم. هفته گذشته با رسیدن به بازل سوئیس برای شصت و نهمین دوره از آنچه اکنون بزرگترین رویداد موسیقی جهان است، که با بیش از ۱۶۰ میلیون بیننده سالانه آن را به یکی از محبوب‌ترین برنامه‌های تلویزیونی در سطح جهان تبدیل کرده است، به ذهنم خطور کرد که اینها همان شکایت‌هایی هستند که در حال حاضر علیه دموکراسی لیبرال مطرح می‌شوند: بودجه‌های تحت فشار، کاهش کیفیت خدمات، و انتخابات مورد مناقشه. با توجه به اینکه روابط فراآتلانتیک به پایین‌ترین نقطه خود از زمان جنگ عراق رسیده است، شعار یوروویژن، "متحد با موسیقی"، برای امنیت قاره‌ای نیز احساس فوریت جدیدی دارد. دولت ترامپ نمی‌تواند واضح‌تر از این بگوید: تعهد آمریکا به مدارای لیبرال به پایان رسیده و اروپا تنها مانده است.
ممکن است بگویید یوروویژن در واقع نمونه نادری از آینده‌ای است که ممکن است پیش رو باشد: مدلی از غرب بدون آمریکا. به گفته وولتیچ، با وجود تأثیر موسیقی آمریکایی بر هنرمندان و افزایش عمومی هژمونی انگلیسی‌زبان جهانی، این مسابقه "اصالتاً اروپایی" باقی مانده و بزرگترین رویداد فرهنگی است که "اروپاییان را گرد هم می‌آورد". آیا جوهره آن - یعنی اسپندکس (لباس چسبان)، پولک‌دوزی و حق غیرقابل انکار رها کردن پرچم هویت فردی - نیرویی است که آخرین سنگر نظم معاصر غرب را کنار هم نگه داشته است؟
در حالی که در خیابان‌های بازل که مملو از پرچم‌ها، بادکنک‌ها و صحنه‌های کارائوکه بود، جایی که طرفداران با توانایی‌های صوتی متفاوت آهنگ‌های برتر سال‌های گذشته را احیا می‌کردند، پرسه می‌زدم، از خود پرسیدم: آیا این جشن سالانه تنوع و بیان خود، به نوعی، همان لیبرالیسم نیست؟
برای افراد ناآشنا - یعنی برای بیشتر آمریکایی‌ها - راه‌های زیادی برای توصیف یوروویژن وجود دارد، اما همه آنها به یک نتیجه می‌رسند: اینکه این مسابقه بیش از هر چیز با تناقض مشخص می‌شود. یوروویژن که در سال ۱۹۵۶ در سوئیس برای ترویج همکاری در اروپای پس از جنگ راه‌اندازی شد، امروز اوج سبک «کمپ» (camp) است؛ مورد سرزنش منتقدان موسیقی و جشن گرفته شده توسط اعضای جامعه LGBTQ+، که آن را «جام جهانی برای افراد کوییر» نامیده‌اند. این مسابقه همزمان به عنوان نمایشی از همکاری فراملی، بستری برای برندسازی ملی، و عرصه‌ای "غیرسیاسی" برای جشن گرفتن ارزش‌های لیبرالی مانند تحمل، تنوع و بیان فردی عمل می‌کند - ارزش‌هایی که، همانطور که ظهور اخیر جنبش‌های راست‌گرا نشان داده، در نهایت سیاسی هستند.
این فرصتی است برای کشورهایی از بلوک شوروی سابق یا حتی فراتر از قاره اروپا - استرالیا، آذربایجان، گرجستان، و اسرائیل همگی شرکت‌کنندگان باسابقه هستند - تا همسویی خود را با این ارزش‌ها و منطقه یورو به طور کلی ابراز کنند. یا آنها را رد کنند، مانند مورد ترکیه و مجارستان که هیئت‌های ملی خود را قبل از مسابقات ۲۰۱۳ و ۲۰۲۰ به ترتیب پس گرفتند، اولی با اشاره به رأی‌گیری ساختگی و دومی تلویحاً جشن گرفتن یوروویژن از هویت کوییر را رد کرد.
سه مرحله اجرای زنده وجود دارد: دو نیمه‌نهایی، به دنبال آن فینال. فقط ۲۶ اجرا برای فینال بزرگ صلاحیت می‌یابند، زمانی که برنده یوروویژن به صورت زنده در تلویزیون در زمان پربیننده از طریق یک سیستم رأی‌گیری ترجیحی شهرت‌یافته که رأی عمومی در سطح کشور را با نتایج هیئت داوران متخصص هر ملت ترکیب می‌کند، انتخاب می‌شود. (آمریکایی‌ها می‌توانند در دسته کلی برای کشورهای غیرشرکت‌کننده، "بقیه جهان"، رأی دهند.) هیئت داوران و عموم می‌توانند به هر کشوری به جز کشور خودشان امتیاز دهند. الگوهای رأی‌گیری حاصل، یک زیرشاخه دانشگاهی کامل را برای تجزیه و تحلیل ائتلاف‌ها و رقابت‌های تاریخی جهان که ریشه در تاریخ قرن بیستم دارند، به وجود آورده است: امسال، مانند هر سال، مردم قبرس حداکثر ۲۴ امتیاز (۱۲ از سوی عموم، به علاوه ۱۲ دیگر از سوی هیئت داوران) را به یونان دادند. به زبان عامیانه آمریکایی، ممکن است بگویید یوروویژن تلفیقی است از نمایش بین دو نیمه سوپربول و المپیک، که از میان غبار خماری شدید قرن بیستم دیده می‌شود.
کشور برنده مسابقه سال بعد را میزبانی می‌کند، مگر اینکه توان مالی نداشته باشند یا در حال جنگ باشند، همانطور که در سال ۲۰۲۳ برای قهرمان قبلی، اوکراین، که این افتخار (و هزینه‌ها) را به لیورپول در بریتانیا واگذار کرد، صادق بود. در پایان، حتی با وجود اینکه یوروویژن رسماً یک رویداد غیرسیاسی است، همه می‌دانند که در واقع ژئوپلیتیک در قالب نمایش است.
ایالات متحده هرگز در یوروویژن شرکت نکرده است، نه به این دلیل که از نظر جغرافیایی در اروپا قرار ندارد (در غیر این صورت کشورهایی مانند اسرائیل و گرجستان در رقابت نمی‌بودند)، بلکه به این دلیل که، بر خلاف ۳۷ کشوری که امسال شرکت کردند، هیچ یک از پخش‌کنندگان عمومی آن عضو EBU نیستند، سازمان میزبان یوروویژن. این EBU است که قوانین و مقررات مربوط به صلاحیت، و همچنین ماهیت غیرسیاسی مسابقه را حفظ می‌کند.
با این حال، نوعی حس محافظت از کیفیت اروپایی یوروویژن در برابر ایالات متحده وجود دارد. (همانطور که یک طرفدار اهل منطقه باواریای آلمان به من گفت: "شماها می‌توانید کار خودتان را بکنید - اشکالی ندارد.") ساسکیا جاسزولتوفسکی (Saskia Jaszoltowski)، موسیقی‌دان دانشگاه گراتس (Graz) در اتریش، که موسیقی در زمینه‌های سیاسی از رایش سوم تا یوروویژن را مطالعه کرده است، اشاره می‌کند که این مسابقه نه تنها با هدف وحدت تأسیس شد، بلکه برای حمایت از صنعت موسیقی اروپا در میانه افزایش هژمونی فرهنگی ایالات متحده بود. با این حال، اینکه یوروویژن نسبتاً در ایالات متحده ناشناخته است، مانع از سفر طرفداران مشتاق از آن سوی اقیانوس اطلس در امسال برای حمایت از مأموریت متحدکننده آن نشد. برای آنها، یوروویژن نگهبان تمام ارزش‌هایی شده است که دولت ترامپ پشت سر گذاشته است.
یک مرد جوان آمریکایی که از لندن به بازل آمده بود و با پرچم ستارگان و رنگین‌کمان پوشانده شده بود، گفت: "این اساساً نقطه مقابل دولت فعلی است." سه مرد از شیکاگو، که خود را "بخش 'G' در LGBTQ+" معرفی کردند و از اسرائیل و فنلاند حمایت می‌کردند، به من گفتند که با چرخش به راست در ایالات متحده و جاهای دیگر، پیام یوروویژن مبنی بر "گرد هم آوردن مردم اهمیت ویژه‌ای پیدا کرده است." (گفته‌شده مضحک بودن، زرق و برق، و هر چیز دیگری که "دوست دارند از آن متنفر باشند"، علاوه بر این، فراری از "همه مزخرفات" است.) مرد دیگری از عدم احساس ضدآمریکایی که تجربه کرده بود، با توجه به آزار و اذیت اخیر دولت ترامپ نسبت به همتایان اروپایی بر سر تعرفه‌ها و جنگ روسیه در اوکراین، ابراز تعجب کرد. زن سوئیسی آمریکایی که در مقابل او ایستاده بود، در مورد رمانتیسم طرفدار اروپا هشدار داد. او گفت: "جنبش راست‌گرا در اروپا هم وجود دارد، نه فقط در ایالات متحده." با این حال، آمریکا الگویی از آنچه ممکن است اتفاق بیفتد اما هنوز نیفتاده است، به نظر می‌رسد: "اروپایی‌ها بسیار مراقب و نگران آنچه در آن سوی اقیانوس اطلق در حال رخ دادن است، هستند."
سه زن سی و چند ساله با کلاه‌های نقره‌ای خانگی هم‌شکل، دور از دسترس این فراخوان به احتیاط، با حسرت به من گفتند: "کاش ما هم چیزی شبیه به این در ایالات متحده داشتیم."
خبر خوب برای طرفداران آینده این است که فارغ از محل زندگی شما، یوروویژن قبل از هر چیز یک تولید تلویزیونی است که قرار است از اتاق نشیمن شما تماشا شود. بیشتر اروپایی‌ها با تنظیم کانال همراه با دوستان و خانواده در مهمانی‌های تماشا بزرگ شده‌اند، جایی که رسم است کارت‌های بینگو با کلیشه‌های کلاسیک یوروویژن کشیده و با پیشرفت نمایش، جعبه‌ها را علامت بزنند.
آیا یک کشور حوزه بالتیک دارای الکتروفولک تقویت شده با لباس‌های عجیب و غریب بود؟ آیا بریتانیا در مجموع رأی عمومی nul points (امتیاز صفر) کسب کرد؟ (فرانسوی و انگلیسی زبان‌های رسمی یوروویژن هستند، یکی دیگر از میراث‌های پس از جنگ). آیا فرانسوی‌ها به زبان فرانسه آواز خواندند؟ (آیا باز هم، یک بالاد سرسختانه و غم‌انگیز را در اقدامی تکبرآمیز، اما قهرمانانه، در دفاع از سلیقه خوب ارائه دادند؟) آیا ایتالیا با یک گروه پسرانه اشاره‌ای به گلم راک کرد؟ بینگو!
کارت برنده امسال شامل تجهیزات رزمی از عصر فضایی آینده‌نگر، قایق‌ها، شعله‌افکن‌ها، و - یک گسست بزرگ از رویه اخیر - اشعار خوانده شده به زبان‌های مادری نیز می‌شد. سوئد، قدرت بزرگ یوروویژن، که با آهنگ برنده خود، "واترلو" در سال ۱۹۷۴، گروه پاپ ABBA را به جهان معرفی کرد، اولین آهنگ غیرانگلیسی خود را از سال ۱۹۹۸ اجرا کرد. در واقع، نزدیک به دو سوم آهنگ‌های امسال به زبان‌هایی غیر از انگلیسی خواندند، از جمله - علاوه بر حضور قوی به زبان فرانسوی - فنلاندی، آلمانی، یونانی، ایسلندی، ایتالیایی، نروژی، پرتغالی، صربی، اسلوونیایی، اسپانیایی، اوکراینی، و ولزی. این آمار گواه یک تغییر فرهنگی رو به افزایش است: در حالی که تسلط جهانی زبان انگلیسی همچنان یک واقعیت است، اروپاییان در حال بازیابی زبان‌های بومی خود و هویت‌های فرهنگی مرتبط با آنها هستند. همانطور که جاسزولتوفسکی به من اشاره کرد، این یک اقدام "مقاومت فرهنگی" است.
تنش بین ماهیت ظاهراً غیرسیاسی مسابقه و تمایلات آشکاراً سیاسی آن، امسال بیش از هر زمان دیگری آشکار بود. اوکراین، که در سال ۲۰۲۲، مدت کوتاهی پس از حمله روسیه، برنده شد، امسال با آهنگ "دنیای من" (My World) حضور داشت، که ترکیبی از هیپ‌هاپ و فولک بود و در کنار نماینده بریتانیا در جایگاه چهارم قرار گرفت. در تضاد شدید با این نمایش وحدت و مقاومت، اسرائیل حضور بحث‌برانگیزی داشت و نماینده آن، ادن گُلان (Eden Golan)، با آهنگ "تندباد" (Hurricane) اجرا کرد. این آهنگ در اصل "باران مهر" (October Rain) نام داشت و به حملات ۷ اکتبر حماس اشاره داشت، اما EBU متن آن را به دلیل "ماهیت بیش از حد سیاسی" رد کرد و درخواست کرد که تغییر یابد. در میان فراخوان‌ها برای تحریم و اعتراضات کوچک در بازل (که EBU سریعاً طرفداران معترض را از محوطه رویداد بیرون کرد و یک خبرنگار لهستانی را به دلیل "عدم رعایت قوانین رفتاری" از اعتبارنامه محروم کرد)، گُلان با این حال در فینال بزرگ اجرا کرد و با دریافت رأی بالای مردمی، در مجموع به رتبه ششم دست یافت.
جاسزولتوفسکی گفت: "EBU دائماً سعی در حفظ ظاهر دارد که یوروویژن غیرسیاسی است، اما هرگز چنین نبوده است." "اگر واقعاً غیرسیاسی بود، روسیه حذف نمی‌شد." در سال ۲۰۲۲، تنها چند روز پس از حمله تمام‌عیار به اوکراین، EBU اعلام کرد که روسیه دیگر نمی‌تواند در این مسابقه شرکت کند. این یک تغییر موضع قابل توجه بود، زیرا EBU قبلاً در سال ۲۰۱۷ زمانی که اوکراین به نماینده روسیه اجازه ورود به کشور برای مسابقه در کیف را نداد، موضع بی‌طرفی سختی اتخاذ کرده بود.
امسال، برنده مسابقه سوئیس با آهنگ "کد" بود، آهنگی در سبک اپرای رپ که توسط هوش مصنوعی (AI) در چهار مرحله تولید شده بود و به نام هنرمندش، نمو، منتشر شد. این اولین بار نبود که AI در تولید موسیقی استفاده می‌شد، اما اولین بار بود که یک آهنگ تولید شده توسط AI در یوروویژن برنده می‌شد. واکنش‌ها به این موضوع - برخی از آن به عنوان "غیراروپایی" انتقاد کردند، در حالی که برخی دیگر آن را به عنوان نمونه‌ای از نوآوری و پیشرفت پذیرفتند - نشان‌دهنده شکاف‌های فرهنگی در حال ظهور در قاره است.
یوروویژن همیشه بیش از یک مسابقه آواز بوده است؛ این یک آینه از روح زمان اروپاست. و آنچه امسال دیدم، روحیه‌ای بود که در مواجهه با عدم قطعیت، هنوز هم حاضر به رقصیدن بود. یوروویژن امسال در بازل، با تمام پولک‌ها و اکلیلش، به نوعی به همان اندازه که یک جشن از آنچه غرب هست بود، یک یادآوری از آنچه ممکن است دیگر نباشد نیز بود. با این حال، در میان تمام تناقضات و تنش‌هایش، یک چیز واضح بود: غرب هنوز قوی است. شاید فقط نه به روش‌هایی که قبلاً بودیم.